متن عربی

140 .و من كلام له (علیه السلام):في النهي عن غيبة الناس‏

1. وَ إِنَّمَا يَنْبَغِي لِأَهْلِ الْعِصْمَةِ وَ الْمَصْنُوعِ إِلَيْهِمْ فِي السَّلَامَةِ أَنْ يَرْحَمُوا أَهْلَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعْصِيَةِ وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغَالِبَ عَلَيْهِمْ وَ الْحَاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ فَكَيْفَ بِالْعَائِبِ الَّذِي عَابَ أَخَاهُ وَ عَيَّرَهُ بِبَلْوَاهُ .
2. أَمَا ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللَّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذِي عَابَهُ بِهِ .
3. وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْبٍ قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذَلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللَّهَ فِيمَا سِوَاهُ مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ .
4. وَ ايْمُ اللَّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصَاهُ فِي الْكَبِيرِ وَ عَصَاهُ فِي الصَّغِيرِ [لَجُرْأَتُهُ‏] لَجَرَاءَتُهُ عَلَى عَيْبِ النَّاسِ أَكْبَرُ !
5. يَا عَبْدَ اللَّهِ لَا تَعْجَلْ فِي عَيْبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ وَ لَا تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِكَ صَغِيرَ مَعْصِيَةٍ فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ.
6. فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِمَا يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ وَ لْيَكُنِ الشُّكْرُ شَاغِلًا لَهُ عَلَى مُعَافَاتِهِ مِمَّا ابْتُلِيَ [غَيْرُهُ بِهِ‏] بِهِ غَيْرُهُ‏.

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت در نهی از غیبت مردم

1. بر مردم پاکدامن و کسانی که به لطف الهی از آلودگی به گناه به سلامت اندارند سزاوار است که بر گناهکاران و عاصیان مهر ورزند، و شکر نعمت بر آنان غالب بوده  آنان را از عیبجویی دیگران بازدارد، چه رسد به شخص آلوده ای که از برادرش عیبجویی می کند و او را به آلودگیش سرزنش می نماید!
2. آیا به عیب پوشی خداوند نسبت به خود نمی نگرد که گناهانی از او را پوشانده که از گناهی که بر برادرش عیب گرفته  بزرگتر است؟!
3. چگونه او را بر گناهی نکوهش می کند که خود به مانند آن گرفتار است! و اگر عیناً همان گناه را مرتکب نشده با گناهی دیگر بزرگتر از گناه برادرش (که همان عیبجویی است) خدا را نافرمانی کرده است!
4. به خدا سوگند اگر در گناه بزرگ، خدا را نافرمانی نکرده و در گناه کوچک نافرمانی نموده، همانا گناه جرأت او بر عیبجویی مردم بسی بزرگتر است!
5. ای بنده ی  خدا، در عیبجویی کسی به خاطر گناهی که از او سر زده شتاب مکن، شاید گناه او آمرزیده شود. و از گناه کوچک بر خود ایمن مباش، شاید به خاطر آن دچار عذاب گردی.
6. پس هر یک از شما به جهت آنکه از عیوب خود آگاه است باید از بیان عیبی که در دیگران سراغ دارد خودداری کند، و باید شکر نعمت عافیت، او را از گناهی که دیگران به آن گرفتارند به خود مشغول دارد و به عیبجویی دیگران نپردازد.