متن عربی

57. و من كتاب له (علیه السلام)  إلى أهل الكوفة عند مسيره من المدينة إلى البصرة

1. أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي خَرَجْتُ [عَنْ‏] مِنْ حَيِّي هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِياً وَ إِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ .
2. وَ [أَنَا] إِنِّي أُذَكِّرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ فَإِنْ كُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي وَ إِنْ كُنْتُ مُسِيئاً اسْتَعْتَبَنِي‏.

متن فارسی

57 از یک نامه ی  آن حضرت به مردم کوفه هنگامی که (برای جنگ جمل) از مدینه به بصره می رفت

(1) اما بعد، من از این جایگاه خود (مدینه) بیرون شدم در حالی که یا ستمکارم و یا ستمدیده؛یا سر به شورش برآورده ام و یا بر من شوریده اند.

(2) من هر کسی را که این نامه ام به او می رسد به خدا یادآور می شوم که به سوی من کوچ کند؛ اگر نکوکار بودم (حق با من بود)یاریم دهد، و اگر گنهکار بودم به عذرخواهی و دست کشیدن از باطلم وا دارد.