متن عربی
121.و من خطبة له (علیه السلام)بعد ليلة الهرير:
و قد قام إليه رجل من أصحابه فقال نهيتنا عن الحكومة ثم أمرتنا بها [فما ندري] فلم ندر أي الأمرين أرشد فصفق (علیه السلام) إحدى يديه على الأخرى ثم قال
- هَذَا جَزَاءُ مَنْ تَرَكَ الْعُقْدَةَ !
- أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ أَنِّي حِينَ أَمَرْتُكُمْ [بِمَا أَمَرْتُكُمْ] بِهِ حَمَلْتُكُمْ عَلَى الْمَكْرُوهِ الَّذِي يَجْعَلُ اللَّهُ فِيهِ خَيْراً فَإِنِ اسْتَقَمْتُمْ هَدَيْتُكُمْ وَ إِنِ اعْوَجَجْتُمْ قَوَّمْتُكُمْ وَ إِنْ أَبَيْتُمْ تَدَارَكْتُكُمْ لَكَانَتِ الْوُثْقَى وَ لَكِنْ بِمَنْ وَ إِلَى مَنْ .
- أُرِيدُ أَنْ أُدَاوِيَ بِكُمْ وَ أَنْتُمْ دَائِي كَنَاقِشِ الشَّوْكَةِ بِالشَّوْكَةِ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّ ضَلْعَهَا مَعَهَا .
- اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أَطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِيِّ وَ كَلَّتِ [النَّزَعَةُ] النَّزْعَةُ بِأَشْطَانِ الرَّكِيِّ.
- أَيْنَ الْقَوْمُ الَّذِينَ دُعُوا إِلَى الْإِسْلَامِ فَقَبِلُوهُ وَ قَرَءُوا الْقُرْآنَ فَأَحْكَمُوهُ وَ هِيجُوا إِلَى الْجِهَادِ فَوَلِهُوا وَلَهَ اللِّقَاحِ إِلَى أَوْلَادِهَا وَ سَلَبُوا السُّيُوفَ أَغْمَادَهَا وَ أَخَذُوا بِأَطْرَافِ الْأَرْضِ زَحْفاً زَحْفاً وَ صَفّاً صَفّاً بَعْضٌ هَلَكَ وَ بَعْضٌ نَجَا .
- لَا يُبَشَّرُونَ بِالْأَحْيَاءِ وَ لَا يُعَزَّوْنَ عَنِ الْمَوْتَى مُرْهُ الْعُيُونِ مِنَ الْبُكَاءِ خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّيَامِ ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ صُفْرُ الْأَلْوَانِ مِنَ السَّهَرِ عَلَى وُجُوهِهِمْ غَبَرَةُ الْخَاشِعِينَ
- أُولَئِكَ إِخْوَانِي الذَّاهِبُونَ فَحَقَّ لَنَا أَنْ نَظْمَأَإِلَيْهِمْ وَ نَعَضَّ الْأَيْدِي عَلَى فِرَاقِهِمْ .
- إِنَّ الشَّيْطَانَ يُسَنِّي لَكُمْ طُرُقَهُ وَ يُرِيدُ أَنْ يَحُلَّ دِينَكُمْ عُقْدَةً عُقْدَةً وَ يُعْطِيَكُمْ بِالْجَمَاعَةِ الْفُرْقَةَ وَ بِالْفُرْقَةِ الْفِتْنَةَ.
- فَاصْدِفُوا عَنْ نَزَغَاتِهِ وَ نَفَثَاتِهِ وَ اقْبَلُوا النَّصِيحَةَ مِمَّنْ أَهْدَاهَا إِلَيْكُمْ وَ اعْقِلُوهَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ.
متن فارسی
از یک خطبه ی آن حضرت پس از لیلةالهریر[1] مردی از یاران حضرتش از جا برخاست
و گفت: نخست ما را از قبول خکمیت بازداشتی سپس به آن امر نمودی، بالاخره ندانستیم کدام یک از این دو فرمان درست تر است؟ امام دست بر روی دست زد و فرمود:
- این سزای کسی است که بیعت و پیمان را رها کند!"[2]
- هان، به خدا سوگند اگر هنگامی که شما را امر به ادامه ی جنگ کردم به کاری وامی داشتم که به آن مایل نبودید ولی خداوند در آن خیر می نهاد، و چنانچه استقامت می کردید شما را راهنمایی مینمودم، و اگر کژ می شدید راستان می کردم، و اگر سر می تافتید به راه حق بازتان می گرداندم هر آینه این روشی مطمئن تر بود، ولی با چه کس، و به سوی که ؟!
- (مرا ببین که) می خواهم دردم را با شما مداوا کنم حال آنکه خود درد من هستید، مانند کسی که می خواهد خاری را که در پایش فرورفته با خار دیگر بیرون کشد با آنکه می داند آن خار در جای خار اول میشکند.
- بارالها، طبیبان این درد بی درمان افسرده شدند، و آبکشان از چاه با این طناب ها (ی پوسیده) خسته گشتند.
- کوآنان که به اسلام فراخوانده شدند و از دل و جان پذیرفتند؛ قرآن را خواندند و با عمل استوارش داشتند؛ به جهاد برانگیخته شدند و مانند شوق شتران شیرده به فرزندانشان شور و شعف یافتند؛ شمشیرها از نیام برکشیدند، و گروه گروه و صف به صف در اطراف زمین تاختند؛ برخی شهید شدند، و برخی نجات یافتند.
- نه از زنده ماندن زنده ها شاد بودند، و نه بر شهادت شهیدان غمگین و منتظر دلداری بودند ؛دیده های بی نور از گربه و شکم هایی خمیده از روزه، و لب هایی خشکیده از دعا، وزرد از بیداری شب داشتند، و گرد فروتنان اهل دل بر چهره هاشان نشسته بود.
- آنان برادران من بودند که رفتند، و سزاوار است که تشنه دیدارشان باشیم، و بر فراقشان دست حسرت به دندان گزیدم .
- شیطان راه های خود را برای شما هموار می کند، و می خواهد بندهای دینتان را یکی کی باز کند. به جای اتحاد پراکندگی آورد، و از پراکندگی فتنه نصیبتان سازد.
- پس، از وسوسه ها و تبهکاری های او روی بگردانید، و پند و خیرخواهی را از کسی که به شما هدیه می کند بپذیرید و برای همیشه در دل نگاه دارید.
[1] هریر به معنای سرما، و نیز صدای زوزه ی سگ است. و لیلة الهریر یکی از شب های جنگ صفین است که بر جنگجویان بسیار سخت گذشت.
[2] یعنی سزای شما که بر پیمان خود با من نپاییدید و به جنگ با شامی آن ادامه ندادید و فریب آنان را خوردید همین است که در کار خود سرگردان بمانید!
