متن عربی

239.و من خطبة (له (علیه السلام):يذكر فيها آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم‏

هُمْ عَيْشُ الْعِلْمِ وَ مَوْتُ الْجَهْلِ يُخْبِرُكُمْ حِلْمُهُمْ عَنْ عِلْمِهِمْ‏ وَ ظَاهِرُهُمْ عَنْ بَاطِنِهِمْ وَ صَمْتُهُمْ عَنْ حِكَمِ [حُكْمِ‏] مَنْطِقِهِمْ .
لَا يُخَالِفُونَ الْحَقَّ وَ لَا يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَ هُمْ دَعَائِمُ الْإِسْلَامِ وَ وَلَائِجُ الِاعْتِصَامِ بِهِمْ عَادَ الْحَقُّ إِلَى نِصَابِهِ وَ انْزَاحَ الْبَاطِلُ عَنْ مُقَامِهِ [مَقَامِهِ‏] وَ انْقَطَعَ لِسَانُهُ عَنْ مَنْبِتِهِ.
عَقَلُوا الدِّينَ عَقْلَ وِعَايَةٍ وَ رِعَايَةٍ لَا عَقْلَ سَمَاعٍ وَ رِوَايَةٍ فَإِنَّ رُوَاةَ الْعِلْمِ كَثِيرٌ وَ رُعَاتَهُ قَلِيلٌ‏.

آنان زنده کننده ی علم، و میراننده ی جهلند. بردباری آنان شما را از علمشان، و بیرونشان از درونشان، و سکوتشان از گفتار حکیمانه شان خبر می دهد.
نه با حق مخالفت ورزند، و نه درباره ی آن اختلاف نظر دارند. آنان ستون های اسلامند، و پناهگاه های پناهندگی هستند. به وسیله ی آنان است که حق به جایگاه خود بازگشت، و باطل از مسند خود برکنار گشت، و زبانش از ریشه بریده گشت.
دین را آن گونه که باید دریافتند و در عمل به آن پرداختند، نه آنکه تنها شنیدند و روایت نمودند. زیرا راویان دانش بسیارند، پاسداران آن اندک.

1 - به اهل کوفه	11 - سفارش به لشکر	21 - به زیاد
2 - بعد از فتح بصره	12 - به معقل بن قیس ریاحی	22 - به عبدالله بن عباس
3 - به شریح بن حارث	13 - به امیران لشکر	23 - وصیت پیش از شهادت
4 - به یکی از فرماندهان لشکر	14 - سفارش به لشکریان	24 - وصیت درباره اموال
5 - به اشعث بن قیس حاکم آذربایجان	15 - دعا هنگام جنگ	25 - به مأموران جمع آوری زکات
6 - به معاویه	16 - هنگام جنگ	26 - سفارش به یکی از کارگزاران
7 - باز هم به معاویه	17 - در پاسخ نامه ی معاویه	27 - به محمدبن ابی بکر
8 - به جریر بن عبدالله بجلی	18 - به عبدالله بن عباس	29 - در پاسخ معاویه
9 - به معاویه درباره قاتلان عثمان	19 - به برخی از کارگزاران	29 - به مردم بصره
10 - باز هم به معاویه	20 - زیاد بن ابیه	30 - به معاویه