متن عربی

227 و من دعاء (له (علیه السلام)يلجأ فيه إلى اللّه ليهديه إلى الرشاد

1. اللَّهُمَّ إِنَّكَ آنَسُ الْآنِسِينَ لِأَوْلِيَائِكَ وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْكِفَايَةِ لِلْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيْكَ تُشَاهِدُهُمْ فِي سَرَائِرِهِمْ وَ تَطَّلِعُ عَلَيْهِمْ فِي ضَمَائِرِهِمْ وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ  فَأَسْرَارُهُمْ لَكَ مَكْشُوفَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَيْكَ مَلْهُوفَةٌ .
2. إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِكْرُكَ وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَيْهِمُ الْمَصَائِبُ لَجَئُوا إِلَى الِاسْتِجَارَةِ بِكَ عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ الْأُمُورِ بِيَدِكَ وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِكَ‏ .
3. اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتِي أَوْ عَمِيتُ عَنْ طِلْبَتِي فَدُلَّنِي عَلَى مَصَالِحِي وَ خُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَرَاشِدِي فَلَيْسَ ذَلِكَ بِنُكْرٍ مِنْ هِدَايَاتِكَ وَ لَا بِبِدْعٍ مِنْ كِفَايَاتِكَ .
4. اللَّهُمَّ احْمِلْنِي عَلَى عَفْوِكَ وَ لَا تَحْمِلْنِي عَلَى عَدْلِكَ‏.

متن فارسی

227-از یک دعای آن حضرت در التجاء به خدا و طلب هدایت

1. بار الها، تو برای دوستانت نزدیک ترین همدمی، و برای کارسازی آنان که بر تو توکل دارند از همه کس حاضرتری. آنان را در پس پرده ی  رازهایشان می بینی، و در عمق درونشان بر آنان آگاهی، و اندازه ی  بینش آنان را میدانی، پس رازهای ایشان بر تو آشکار، و دلهاشان به سوی تو در سوز و گداز است.
2.  چون غربت و تنهایی دلتنگشان کند یاد تو همدم آنهاست، و اگر باران بلاها بر آنان ببارد به دامن تو پناه می آورند، زیرا می دانند که سررشته ی  کارها در دست توست، و منشأ آنها از حکم تو سرچشمه می گیرد.
3.  خدایا، اگر نتوانستم خواهشم را بر زبان آورم، یا خواسته ی  واقعی ام را ببینم، تو خود مرا به آنچه مصلحت من در آن است راه نمایی، و دلم را بگیر و به سوی اسباب رشدم متوجه ساز، که این چیز ناشناخته ای از رهنمایی های تو نباشد، و از کارسازی های تو تازگی ندارد.
4. خدایا، مرا بر دوش عفو خود سوارکن، و بر مرکب عدل خود منشان.