متن عربی

220.و من كلام ((له (علیه السلام):في وصف السالك الطريق إلى اللّه سبحانه‏

1. قَدْ أَحْيَا عَقْلَهُ وَ أَمَاتَ نَفْسَهُ حَتَّى دَقَّ جَلِيلُهُ وَ لَطُفَ غَلِيظُهُ وَ بَرَقَ لَهُ لَامِعٌ كَثِيرُ الْبَرْقِ.
2. فَأَبَانَ لَهُ الطَّرِيقَ وَ سَلَكَ بِهِ السَّبِيلَ وَ تَدَافَعَتْهُ الْأَبْوَابُ إِلَى بَابِ السَّلَامَةِ وَ دَارِ الْإِقَامَةِ وَ ثَبَتَتْ رِجْلَاهُ بِطُمَأْنِينَةِ بَدَنِهِ فِي قَرَارِ الْأَمْنِ وَ الرَّاحَةِ بِمَا اسْتَعْمَلَ قَلْبَهُ وَ أَرْضَى رَبَّهُ‏.

متن فارسی

220-از یک سخن آن حضرت در وصف پوینده ی  راه خدا

1. عقلش را زنده کرد، و نفسش را میراند، تا (در اثر ریاضت) درشتی های تنش باریک، و خشونت های روحش نرم و لطیف گردید، و برقی جهنده و بس رخشان در نظرش درخشید.
2.   که راهش را روشن ساخت، و او را به راه انداخت، و درها او را یکی به دیگری پاس داد تا به در سلامت و سرای اقامت رساند، و گامهایش همراه با آرامش بدن در جایگاه امن و آسایش استوار گردید، زیرا دلش را به کارگرفت و پروردگارش را خشنود ساخت.