متن عربی
66 .و من كتاب له (علیه السلام) إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذكره بخلاف هذه الرواية
- أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ [الْعَبْدَ] الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ وَ يَحْزَنُ عَلَى الشَّيْءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ فَلَا يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ وَ لَكِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ [وَ] أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ .
- وَ لْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُكَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ.
متن فارسی
66-یک نامه ی آنحضرت به عبدالله بن عباس این نامه در گذشته[1] هم با اندکی تفاوت آمده بود
(1)اما بعد، آدمی گاه با رسیدن به چیزی که بنا نبوده از دست او برود شادمان می شود، و گاه بر چیزی که بنا نبوده به او برسد اندوهگین می گردد. پس نباید در نظرت برترین چیزی که از دنیا بدان نایل می آیی رسیدن به لذتی یا فرونشاندن خشم و کینه ای باشد، بلکه باید خاموش کردن باطلی یا زنده کردن حقی بود.(2) و باید شادمانیت به چیزی باشد که برای جهان بعد پیش فرستاده ای، و اندوه و دریغت بر چیزی که پس از خود به جای می نهی، و باید که همه ی هم تو مربوط به امور پس از مرگ باشد.
[1] ر.ک: نامه ی ۲۲
