متن عربی

257-قَالَ (علیه السلام):  لِكُمَيْلِ بْنِ زِيَادٍ النَّخَعِيِّ يَا كُمَيْلُ مُرْ أَهْلَكَ أَنْ يَرُوحُوا فِي كَسْبِ الْمَكَارِمِ وَ يُدْلِجُوا فِي حَاجَةِ مَنْ هُوَ نَائِمٌ فَوَالَّذِي وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَ خَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذَلِكَ السُّرُورِ لُطْفاً فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَةٌ جَرَى إِلَيْهَا كَالْمَاءِ فِي انْحِدَارِهِ حَتَّى يَطْرُدَهَا عَنْهُ كَمَا تُطْرَدُ غَرِيبَةُ الْإِبِلِ‏.

متن فارسی

و به کمیل بن زیاد نخعی فرمود: ای کمیل، کسان خود را امر کن که روزها در پی کسب اخلاق شایسته روند و شبها در رفع نیاز خفتگان(1) کوشند .سوگند به آن که هر آوازی را می شنود، هیچ کس دلی را شادمان نمی سازد مگر آنکه خداوند از آن شادمانی لطفی می آفریند، و چون مصیبتی به او رسد آن لطف به سان آبشاری به سوی او سرازیر شود تا مصیبت را از وی براند چنان که شتر بیگانه را از چرا گاه می رانند.

(1)ممکن  است مراد از «خفتگان» نیازمندانی باشند که سرگرسنه بر بالین نهاده اند، یا نیازمندان گمنامی که در جامعه کسی به فکر آنها نیست.