متن عربی

269-قَالَ (علیه السلام):  النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ [يُخَلِّفُ‏] الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ [فَيَمْنَعَهُ‏].

متن فارسی

و درود خدا بر او ، فرمود : مردم در دنیا دو گونه کارکننده اند: یکی کارکننده ای که در دنیا برای دنیا کار می کند و دنیا چنان او را به خود سرگرم ساخته   که از آخرت بازماند، می ترسد که بازماندگانش دچار فقر شوند اما خود را از فقر در امان میداند، پس عمر خود را در راه سود دیگران به پایان می برد. و دیگر کارکننده ای که در دنیا برای جهان بعد از آن کار می کند، پس بهرهٔ او از دنیا بی آنکه کاری کند به دستش می آید، بنابراین بهرهٔ دنیا و آخرت را باهم به دست آورد و مالک هر دو سرای شود، و در نزد خداوند آبرومندگردد به گونه ای که حاجتی از خدا نخواهد که خداوند محرومش سازد.