متن عربی

126. و من كلام له (علیه السلام):لما عوتب على التسوية في العطاء

1. أَتَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ وَ اللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِي السَّمَاءِ نَجْماً  .
2. [وَ] لَوْ كَانَ الْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ فَكَيْفَ وَ إِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ  [ثُمَّ قَالَ (علیه السلام): ].
3. أَلَا وَ إِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَ إِسْرَافٌ وَ هُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي الدُّنْيَا وَ يَضَعُهُ فِي الْآخِرَةِ وَ يُكْرِمُهُ فِي النَّاسِ وَ يُهِينُهُ عِنْدَ اللَّهِ .
4. وَ لَمْ يَضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ لَا عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُكْرَهُمْ وَ كَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِيلٍ وَ أَلْأَمُ خَدِينٍ‏.

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت هنگامی که او را سرزنش کردند که چرا مردم را در سهم بیت المال یکسان قرار می دهد (و اهل سابقه و اشراف را برتری نمی  نهد!)

1. آیا مرا می فرمایید که با ستم کردن در حق کسانی که بر آنان حکومت یافته ام پیروزی بجویم ؟! به خدا سوگند تا شب و روز برقرار است، و ستارگان یکی پس از دیگری درمی آیند چنین نخواهم کرد.
2. اگر مال از آن خودم بود باز هم میان همه مساوات برقرار می داشتم چه رسد به آنکه مال، مال خداست!
3. آگاه باشید که مصرف نابه جای مال اتلاف و اسراف آن است، و این کار صاحبش را در دنیا سربلندی و در آخرت سرافکندگی دهد، و او را در میان مردم گرامی و در نزد خداوند خوار و فرو مایه سازد.
4. و کسی مال خود را نابه جا خرج کند و به غیر مستحفش ندهد جزآنکه خداوند او را از سپاسگزاری همان مردم محروم سازد، و دوستی آنان ویژه ی  دیگری گردد، و اگر روزی پایش بلغزد و نیازش به یاری آنان افتد همان مردم بدترین دوست و پستترین رفیق خواهند بود.