متن عربی
75 .و من كتاب له (علیه السلام) إلى معاوية [من المدينة] في أول ما بويع له [بالخلافة] ذكره الواقدي في كتاب «الجمل»
- مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ إِلَى مُعَاوِيَةَ بْنِ أَبِي سُفْيَانَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِي فِيكُمْ وَ إِعْرَاضِي عَنْكُمْ حَتَّى كَانَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ وَ لَا دَفْعَ لَهُ وَ الْحَدِيثُ طَوِيلٌ وَ الْكَلَامُ كَثِيرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ .
- فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ وَ أَقْبِلْ إِلَيَّ فِي وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِكَ وَ السَّلَامُ.
متن فارسی
از یک نامه آن حضرت به معاویه در همان آغاز که با حضرتش برای خلافت بیعت شد این نامه را واقدی در کتاب الجمل آورده است.
- از بنده خدا، علی امیر مؤمنان، به معاوية بن ابی سفیان اما بعد، تو نیک می دانی که من در آنچه درباره شما گفتم و یا از شما روی گردانیدم عذر موجه داشتم، تا آن رویداد چاره ناپذیر و دفع ناشدنی اتفاق افتاد[1]. سخن دراز است و حرف بسیار. گذشت آنچه گذشت و پیش آمد آنچه پیش آمد.
- اکنون از کسانی که در انزد تو هستند (برای من) بیعت بگیر و خود در میان جمع یارانت به نزد من روانه شوه والسلام
[1] اشاره به پند هایی است که به عثمان می داد و یا از وی کناره می گرفت تا آنکه بنی امیه عثمان را تنها اشاره به تنهایی است که به عمان می گذاشت تا به قتل او انجامید.
