متن عربی
226.و من خطبة (له (علیه السلام):في التنفير من الدنيا
- دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ وَ بِالْغَدْرِ مَعْرُوفَةٌ لَا تَدُومُ أَحْوَالُهَا وَ لَا يَسْلَمُ نُزَّالُهَا أَحْوَالٌ مُخْتَلِفَةٌ وَ تَارَاتٌ مُتَصَرِّفَةٌ الْعَيْشُ فِيهَا مَذْمُومٌ وَ الْأَمَانُ مِنْهَا مَعْدُومٌ .
- وَ إِنَّمَا أَهْلُهَا فِيهَا أَغْرَاضٌ مُسْتَهْدَفَةٌ تَرْمِيهِمْ بِسِهَامِهَا وَ تُفْنِيهِمْ بِحِمَامِهَا .
- وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ أَنَّكُمْ وَ مَا أَنْتُمْ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الدُّنْيَا عَلَى سَبِيلِ مَنْ قَدْ مَضَى قَبْلَكُمْ مِمَّنْ كَانَ أَطْوَلَ مِنْكُمْ أَعْمَاراً وَ أَعْمَرَ دِيَاراً وَ أَبْعَدَ آثَاراً .
- أَصْبَحَتْ أَصْوَاتُهُمْ هَامِدَةً وَ رِيَاحُهُمْ رَاكِدَةً وَ أَجْسَادُهُمْ بَالِيَةً وَ دِيَارُهُمْ خَالِيَةً وَ آثَارُهُمْ عَافِيَةً .
- فَاسْتَبْدَلُوا بِالْقُصُورِ الْمَشَيَّدَةِ وَ النَّمَارِقِ الْمُمَهَّدَةِ الصُّخُورَ وَ الْأَحْجَارَ [الْمُسْنَدَةَ] الْمُسَنَّدَةَ وَ الْقُبُورَ اللَّاطِئَةَ الْمُلْحَدَةَ الَّتِي قَدْ بُنِيَ عَلَى الْخَرَابِ فِنَاؤُهَا وَ شُيِّدَ بِالتُّرَابِ بِنَاؤُهَا فَمَحَلُّهَا مُقْتَرِبٌ وَ سَاكِنُهَا مُغْتَرِبٌ .
- بَيْنَ أَهْلِ مَحَلَّةٍ مُوحِشِينَ وَ أَهْلِ فَرَاغٍ مُتَشَاغِلِينَ لَا يَسْتَأْنِسُونَ بِالْأَوْطَانِ وَ لَا يَتَوَاصَلُونَ تَوَاصُلَ الْجِيرَانِ عَلَى مَا بَيْنَهُمْ مِنْ قُرْبِ الْجِوَارِ وَ دُنُوِّ الدَّارِ وَ كَيْفَ يَكُونُ بَيْنَهُمْ تَزَاوُرٌ وَ قَدْ طَحَنَهُمْ بِكَلْكَلِهِ الْبِلَى وَ أَكَلَتْهُمُ الْجَنَادِلُ وَ الثَّرَى .
- وَ كَأَنْ قَدْ صِرْتُمْ إِلَى مَا صَارُوا إِلَيْهِ وَ ارْتَهَنَكُمْ ذَلِكَ الْمَضْجَعُ وَ ضَمَّكُمْ ذَلِكَ الْمُسْتَوْدَعُ فَكَيْفَ بِكُمْ لَوْ تَنَاهَتْ بِكُمُ الْأُمُورُ وَ بُعْثِرَتِ الْقُبُورُ هُنالِكَ تَبْلُوا كُلُّ * نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِّ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ.
متن فارسی
از یک خطبه ی آن حضرت در گریز دادن از دنیا
- دنیا سرایی است که در بلا و سختی پوشیده شده، و به مکر و بی وفایی شهرت یافته، احوال خوشش دوام ندارند، و ساکنانش جان سالم به در نمی برند.احوالش گوناگون و رفتارهایش رنگارنگ است. زندگی در آن نکوهیده، و ایمنی و آسایش از آن نادیده است.
- اهل دنیا در آن هدف هایی هستند نشان گرفته شده که دنیا به سوی آنان تیر می آفکند، و با سپردن به دست مرگ نابودشان می سازد.
- بندگان خدا، بدانید که شما و آنچه از این دنیا در دست دارید به راه کسانی که پیش از شما بودند می روید، کسانی که عمرشان از شما درازتر، و شهر و دیارشان آبادتر، و آثارشان پاینده تر بود.
- اما سر و صد اشان خاموش گشت، و باد و بروتشان فرونشست، و پیکرشان پوسید، و خانه هاشان بی صاحب ماند، و آثارشان از بین رفت.
- کاخ های افراشته، و بالش های آراسته و فرشهای گسترده را با خشتها و سنگ های کنارهم چیده شده و گورهای شکافته و در زمین کنده شده که آستانش روی بدنهای خراب بنا شده،ساختمانش با خاک و گل بالا رفته تبدیل کردند. محل قبرها نزدیک و خفتگان در آنها دورند.
- با آنکه اهل یک محلند از هم وحشت دارند، و با آنکه بیکارند سرگرمند. نه با اقامتگاه خود انس دارند، و نه چون همسایگان با هم میجوشند، با آنکه نزدیک یکدیگرند و دیوار به دیوار همند. چگونه میان آنها دید و بازدید باشد. حال آنکه آسیاب پوسیدگی آنان را آرد کرده، و سنگ و خاک پیکرشان را خورده!
- شما نیز گویا به سرنوشت آنان دچار شده اید، و همان آرامگاه شما را به گروگان گرفته ، و آن امانتگاه در آغوش خود جای داده است. پس چه خواهید کرد اگر دورتان در برزخ به سر آید، و گورها زیر و رو گردد (و سر از گورها برآرید)؟! «آن جاست که هرکس آنچه در گذشته کرده خواهد شناخت، و همه به سوی خداوند که مولای برحقشان است بازگردانده می شوند، و آنچه به دروغ شریک خدا می ساختند و به پرستش آنها می پرداختند از دیدشان ناپدید گردد».[1]
[1] سوره ی یونس ، آیه ی ۳۰.
