متن عربی

82.و من كلام له (علیه السلام):في ذم صفة الدنيا

1.مَا أَصِفُ مِنْ دَارٍ أَوَّلُهَا عَنَاءٌ وَ آخِرُهَا فَنَاءٌ فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا عِقَابٌ .

2.مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا فُتِنَ وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ .

3.وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ‏.

[قال الشريف أقول و إذا تأمل المتأمل قوله (علیه السلام) و من أبصر بها بصرته وجد تحته من المعنى العجيب و الغرض البعيد ما لا تبلغ غايته و لا يدرك غوره لا سيما إذا قرن إليه قوله و من أبصر إليها أعمته فإنه يجد الفرق بين أبصر بها و أبصر إليها واضحا نيرا و عجيبا باهرا]

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت در نکوهش دنیا

1. چه بگویم از سرایی که آغازش رنج وپایانش نیستی است!در حلالش حساب است ودر حرامش عقاب.
2. هر که در آن به ثروت رسد به فتنه افتد،وهر که تهیدست شود به اندوه نشیند،و هر که در طلبش کوشد از دستش برود،وهر که درطلبش برنیاید خود دراختیاراتش قرار گیرد.
3. هرکه ان را وسیله بینش قرار دهد بیناش سازد وهرکه بدان چشم دوزد کورش نماید.

مؤلف:هرگاه اهل تأملی در این گفتار حضرت «هر که آن را وسیله ی بینش قرار دهد...»دقیق شود در زیر این جمله ازمعانی عجیب وهدف های دور دست چیزها یابد که نهایت نداردوبه ژرفای آن نتوان رسید ،به ویژه اگر جمله ی بعد :«و هر که بدان چشم دوزد ...»را بدان ضمیمه کند،زیرا میان «ابصر بها=آن را وسیله ی بینش سازد»و«ابصر الیها =به خود آن چشم  دوزد»فرقی روشن و شگفت و خیره کننده خواهد یافت !درود و سلام خداوند بر او باد .