متن عربی
37 .و من كتاب له (علیه السلام) إلى معاوية
(1)فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَشَدَّ لُزُومَكَ لِلْأَهْوَاءَ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيْرَةِ الْمُتَّبَعَةِ
(2)مَعَ تَضْيِيعِ الْحَقَائِقِ وَ اطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ
(3)الَّتِي هِيَ لِلَّهِ [تَعَالَى] طِلْبَةٌ وَ عَلَى عِبَادِهِ حُجَّةٌ
(4)فَأَمَّا إِكْثَارُكَ الْحِجَاجَ عَلَى عُثْمَانَ وَ قَتَلَتِهِ
(5)فَإِنَّكَ إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمَانَ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَكَ
(6)وَ خَذَلْتَهُ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَهُ وَ السَّلَامُ.
متن فارسی
از نامه های آن حضرت است که به معاویه نوشته است.
(1)پس خدا را تسبیح و تنزیه می کنم چه قدر با شدّت و محکمی ملازمت نموده ای به خواهشهای تازه پدید آمده و حیرت و سرگردانی تبعیّت پذیر.
(2)با ضایع نمودن حقیقتها، و به دور انداختن عهدها و پیمانها.
(3)پیمانهایی که مورد خواست خدا و بر علیه بندگان حجت است.
(4)و اما بسیار مجادله و لجاجت نمودن تو درباره عثمان و قاتلان او.
(5)تو موقعی عثمان را یاری کردی که یاری کردن به نفع تو بود(پس از کشته شدن یاری و خونخواهی عثمان را بهانه کردی).
(6)و او را تنها گذاشتی موقعی که یاری نمودن به سود او بود، والسلام.
قبلی بعدی