متن عربی

37 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى معاوية

(1)فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَشَدَّ لُزُومَكَ لِلْأَهْوَاءَ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيْرَةِ الْمُتَّبَعَةِ

 (2)مَعَ تَضْيِيعِ الْحَقَائِقِ وَ اطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ

(3)الَّتِي هِيَ لِلَّهِ [تَعَالَى‏] طِلْبَةٌ وَ عَلَى عِبَادِهِ حُجَّةٌ

(4)فَأَمَّا إِكْثَارُكَ الْحِجَاجَ عَلَى عُثْمَانَ وَ قَتَلَتِهِ

(5)فَإِنَّكَ إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمَانَ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَكَ

(6)وَ خَذَلْتَهُ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَهُ وَ السَّلَامُ‏.

متن فارسی

 از نامه های آن حضرت است که به معاویه نوشته است.

(1)پس خدا را تسبیح و تنزیه می کنم چه قدر با شدّت و محکمی ملازمت نموده ای به خواهشهای تازه پدید آمده و حیرت و سرگردانی تبعیّت پذیر.

(2)با ضایع نمودن حقیقتها، و به دور انداختن عهدها و پیمانها.

(3)پیمانهایی که مورد خواست خدا و بر علیه بندگان حجت است.

(4)و اما بسیار مجادله و لجاجت نمودن تو درباره عثمان و قاتلان او.

(5)تو موقعی عثمان را یاری کردی که یاری کردن به نفع تو بود(پس از کشته شدن یاری و خونخواهی عثمان را بهانه کردی).

(6)و او را تنها گذاشتی موقعی که یاری نمودن به سود او بود، والسلام.