متن عربی

30-وَ سُئِلَ   (علیه السلام) عَنِ الْإِيمَانِ فَقَالَ: (1) الْإِيمَانُ عَلَى أَرْبَعِ دَعَائِمَ عَلَى الصَّبْرِ وَ الْيَقِينِ وَ الْعَدْلِ وَ الْجِهَادِ

(2)وَ الصَّبْرُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى الشَّوْقِ وَ الشَّفَقِ وَ الزُّهْدِ وَ التَّرَقُّبِ

(3)فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَى الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ
(4)وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِيبَاتِ وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ [فِي‏] إِلَى الْخَيْرَاتِ

(5)وَ الْيَقِينُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ وَ تَأَوُّلِ الْحِكْمَةِ وَ مَوْعِظَةِ الْعِبْرَةِ وَ سُنَّةِ الْأَوَّلِينَ

(6)فَمَنْ تَبَصَّرَ فِي الْفِطْنَةِ تَبَيَّنَتْ لَهُ الْحِكْمَةُ وَ مَنْ تَبَيَّنَتْ لَهُ الْحِكْمَةُ عَرَفَ الْعِبْرَةَ

(7)وَ مَنْ عَرَفَ الْعِبْرَةَ فَكَأَنَّمَا كَانَ فِي الْأَوَّلِينَ

(8)وَ الْعَدْلُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى غَائِصِ الْفَهْمِ وَ غَوْرِ الْعِلْمِ وَ زُهْرَةِ الْحُكْمِ وَ رَسَاخَةِ الْحِلْمِ

(9)فَمَنْ فَهِمَ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ وَ مَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ صَدَرَ عَنْ شَرَائِعِ [الْحِلْمِ‏] الْحُكْمِ

(10)وَ مَنْ حَلُمَ لَمْ يُفَرِّطْ فِي أَمْرِهِ وَ عَاشَ فِي النَّاسِ حَمِيداً

(11)وَ الْجِهَادُ مِنْهَا عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيِ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ الصِّدْقِ فِي الْمَوَاطِنِ وَ شَنَآنِ الْفَاسِقِينَ

(12)فَمَنْ أَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ شَدَّ ظُهُورَ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ نَهَى عَنِ الْمُنْكَرِ أَرْغَمَ أُنُوفَ [الْمُنَافِقِينَ‏] الْكَافِرِينَ

(13)وَ مَنْ صَدَقَ فِي الْمَوَاطِنِ قَضَى مَا عَلَيْهِ وَ مَنْ شَنِئَ الْفَاسِقِينَ وَ غَضِبَ لِلَّهِ غَضِبَ اللَّهُ لَهُ وَ أَرْضَاهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ-

(14)وَ الْكُفْرُ عَلَى أَرْبَعِ دَعَائِمَ عَلَى التَّعَمُّقِ‏ وَ التَّنَازُعِ وَ الزَّيْغِ وَ الشِّقَاقِ

(15)فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ يُنِبْ إِلَى الْحَقِّ وَ مَنْ كَثُرَ نِزَاعُهُ بِالْجَهْلِ دَامَ عَمَاهُ عَنِ الْحَقِّ- 

(16)وَ مَنْ زَاغَ سَاءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ وَ حَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّيِّئَةُ وَ سَكِرَ سُكْرَ الضَّلَالَةِ

(17)وَ مَنْ شَاقَّ وَعُرَتْ عَلَيْهِ طُرُقُهُ وَ أَعْضَلَ عَلَيْهِ أَمْرُهُ وَ ضَاقَ عَلَيْهِ مَخْرَجُهُ

(18)وَ الشَّكُّ عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلَى التَّمَارِي وَ الْهَوْلِ وَ التَّرَدُّدِ وَ الِاسْتِسْلَامِ

(19)فَمَنْ جَعَلَ الْمِرَاءَ دَيْدَناً لَمْ يُصْبِحْ لَيْلُهُ وَ مَنْ هَالَهُ مَا بَيْنَ يَدَيْهِ‏ نَكَصَ عَلى‏ عَقِبَيْهِ‏

(20)وَ مَنْ تَرَدَّدَ فِي الرَّيْبِ وَطِئَتْهُ سَنَابِكُ الشَّيَاطِينِ وَ مَنِ اسْتَسْلَمَ لِهَلَكَةِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ هَلَكَ فِيهِمَا.

(21)[قال الرضي [رحمه الله تعالى‏] و بعد هذا كلام تركنا ذكره خوف الإطالة و الخروج عن الغرض المقصود في هذا الكتاب‏]

متن فارسی

از آن حضرت درباره ایمان سؤال شد پس فرمود:(1) ایمان بر چهار شعبه است:بر شوق، و ترس، و زهد و انتظار.

(2) و صبر از آنها بر چهار شعبه است :بر شوق ،و ترس و زهد و مراقبت و انتظار.

(3)پس هرکس مشتاق بهشت شود خود را از شهوات کنار می کشد، و هرکس از آتش بترسد از حرامها دوری می کند.

(4)و هرکس زاهد در دنیا باشد مصیبتها و گرفتاریها را سبک می شمارد، و هرکس منتظر مرگ باشد در کارهای خیر سرعت می کند.

(5)و یقین از آنها بر چهار شعبه است: بینا شدن فطانت و زیرکی، و روشن شدن حکمت، و موعظه عبرت، و روش گذشتگان.

(6)پس هرکس در زکاوت بینا شد حکمت برایش روشن می شود، و هرکس حکمت برایش روشن و کشف شود عبرت را می شناسد.

(7)و هرکس عبرت را و راه استفاده از آنرا بشناسد گویا که با گذشتگان بوده است.

(8)و عدالت از انها بر چهار شعبه است:غوطه ور شدن درفهم، فرو رفتن در دانش، و شکوفایی حکم، و استواری حلم.

(9)پس هرکس بفهمد حقیقت علم را بدست می آورد، وهرکس حقیقت علم را بدست بیاورد از سرچشمه های حکم سربرآورد.

(10)و هرکس حلم و بردباری کند در کار خود قصور نمی کند، و در بین مردم خوشنام زندگی می کند.

 (11) و جهاد بر چهار شعبه بر قرار است: به امر به معروف، و نهی از منکر، و راست و درست بودن در جایگاهها، و دشمن داشتن بدکاران.

(12)  پس هر کس امر به معروف کند پشت مؤمنان را محکم نموده است، و هر کس نهی از منکر کند دماغ منافقان را بخاک مالیده است.

(13)  و هر کس در تمامی جایگاهها راست و درست باشد بجا آورده آنچه را که بر او واجب بود، و هر کس فاسقانرا دشمن بدارد و به خاطر خدا خشم کند، خدا هم برای او خشمگین می شود، و روز قیامت او را خوشنود می کند.

(14)  و كفر نیز بر چهار پایه است: بر به عمق رفتن درباطل، ونزاع و جدال نمودن، و کج شدن، و دشمنی نمودن.

(15)  پس هر کس در باطل به عمق رود به حق برنمیگردد، و هر کس از راه نادانی بسیار نزاع کند کوری او از حق جاودانه خواهد بود.

(16)  و هر کس از حق کج شود نزد او کار نیک بد، و کار بد نزد او خوب شود، وبامستی گمراهی مست گردد.

(17)  و هر کس با حق دشمنی کند راههایش بر او سخت می شود، و کارش بر او دشوار گردد، و راه بیرون آمدنش تنگ می گردد.

(18)  و شک بر چهار شعبه است: بر براء (گفت و شنود باطل) نمودن، و ترس، و مردد و سرگردان بودن، و تسلیم شدن بر حوادث.

(19)  پس هر کس مراء را عادت خود قرار دهد شب او بصبح نمی رسد (همیشه در تاریکی می ماند و هر کس از پیش رو (آینده) بترسد به عقب بر می گردد.

(20)  و هر کس در اضطراب و دو دلی تردد (آمد و رفت داشته باشد شمهای شیاطین او را پایمال می کند، و هرکس به هلاکت دنیا و آخرت تن دهد در دنیا و آخرت هلاک می شود.

(21)  پس این مطالب گفتاری هست که آنرا ذکر نکردیم جهت ترس از طولانی شدن سخن و بیرون رفتن از هدف مقصود این کتاب.