بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عمران علیزاده)  >  به امیران سپاه ( نامه شماره 4 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

4. و من كتاب له (علیه السلام)  إلى بعض أمراء جيشه‏

(1)فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ الطَّاعَةِ فَذَاكَ الَّذِي نُحِبُّ

(2)وَ إِنْ تَوَافَتِ الْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى الشِّقَاقِ وَ الْعِصْيَانِ

(3)فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَكَ إِلَى مَنْ عَصَاكَ

(4)وَ اسْتَغْنِ بِمَنِ انْقَادَ مَعَكَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْكَ

(5)فَإِنَّ الْمُتَكَارِهَ مَغِيبُهُ خَيْرٌ مِنْ مَشْهَدِهِ

(6)وَ قُعُودُهُ أَغْنَى مِنْ نُهُوضِهِ‏.


متن فارسی

4. و از نامه های آن حضرت است به بعض امیران سپاه خود نوشته.

(1)پس اگر به سایه اطاعت و فرمانبرداری برگشتند آن همان چیزی است دوست میداریم.

(2)و اگر کارهای قوم منجر به جدایی و نافرمانی شود.

(3)پس برخیز با کسانی که از تو اطاعت میکنند و فرمان می برند بسوی کسانی که از تو نافرمانی میکنند.

(4)و اظهار بی  نیازی کن بوسیله  وبود کسانی که با تو و مطیع تو هستند از کسانی که از بودن با تو خودداری کرده اند.

(5)چون شخص بی میل و صاحب کراهت است غیبت و نبودنش از حضور و بودنش بهتر است.

(6)و نشستن او سودمندتر است از برخاستن او

این نامه را امام درباره شورش اهل بصره به عامل خود عثمان بن حنیف نوشته است.

قبلی بعدی