متن عربی

119.و من كلام له  (علیه السلام):يذكر فضله و يعظ الناس‏

(1)تَاللَّهِ لَقَدْ عُلِّمْتُ تَبْلِيغَ الرِّسَالاتِ

(2)وَ إِتْمَامَ الْعِدَاتِ وَ تَمَامَ الْكَلِمَاتِ

(3)وَ عِنْدَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ أَبْوَابُ الْحُكْمِ وَ ضِيَاءُ الْأَمْرِ

(4)أَلَا وَ إِنَّ شَرَائِعَ الدِّينِ وَاحِدَةٌ وَ سُبُلَهُ قَاصِدَةٌ

(5)مَنْ أَخَذَ بِهَا لَحِقَ وَ غَنِمَ وَ مَنْ وَقَفَ عَنْهَا ضَلَّ وَ نَدِمَ

(6)اعْمَلُوا لِيَوْمٍ تُذْخَرُ لَهُ الذَّخَائِرُ وَ تُبْلَى فِيهِ السَّرَائِرُ

(7)وَ مَنْ لَا يَنْفَعُهُ حَاضِرُ لُبِّهِ فَعَازِبُهُ عَنْهُ أَعْجَزُ وَ غَائِبُهُ أَعْوَزُ

(8)وَ اتَّقُوا نَاراً حَرُّهَا شَدِيدٌ وَ قَعْرُهَا بَعِيدٌ

(9)وَ حِلْيَتُهَا حَدِيدٌ وَ شَرَابُهَا صَدِيدٌ.

(10)أَلَا وَ إِنَّ اللِّسَانَ الصَّالِحَ يَجْعَلُهُ اللَّهُ تَعَالَى لِلْمَرْءِ فِي النَّاسِ خَيْرٌ لَهُ مِنَ الْمَالِ يُورِثُهُ مَنْ لَا يَحْمَدُهُ‏.

متن فارسی

 از سخنان آن حضرت است درباره خود و اهل بیت و موعظه مردم.

(1)بخدا سوگند من راه و کیفیت تبلیغ ماموریتهای دینی و پیامهای الهی را می دانم(در بعضی نسخه ها «علَّمت » نوشته یعنی به من تعلیم داده اند که این صحیح تر به نظر می رسد).

(2)و تکمیل نمودن وعده ها و عهدهایی که رسول خدا کرده بو و کلمات کامل و تمام به من تعلیم شده(رسول خدا به اشخاص وعده های مساعدت داده بود، و با قبائلی پیمان داشت که راه انجام آنها را به امام تعلیم نموده بود، و همچنین باب حکمت به او تعلیم داده بود).

(3)و نزد ما خاندان است انواع و اقسام حکمتها و نور و روشنایی امر دین.

(4)اگاه باشید احکما و قوانین دین یکنواخت و یک سو است، و راههای آن عادلانه است.

(5)هر کس آنها را بگیرد و پیروی کند به حق رسیده است و سود برد، و هر کس از آنها بایستدد و عمل نکند گمراه شده و پشیمان می گردد.

(6)عمل کنید برای روزی که ذخیره ها برای آن اندوخته می شود، و در ان باطنها و درونها به معرض آزمایش می آید.

(7)و کسی که عقل حاضر و موجود او با سود نرساند پس عقل او (عقل آینده و در موقع مرگ) از سود رساندن به او عاجزتر است و عقل غائ و نهان او نایاب تر است.

(8)بترسید و خود را حفظ کنیدد از آتشی که گرمای آن سخت و تند است، و ته و ژرفای آن دور و عمیق است.

(9)و زیور آن آهن است (زنجیرهایی که به گردن و دست و پای گنهکاران می زنند) و آشامیدنی آن چرکاب است- که بدنها می رود.

(10)آگاه باشید که زبان شایسته (نام نیکو) که خدای متعال در میان مردم به شخص عطا نماید بهتر است از ثروتی که آنرا ارث بگذارد برای کسی که از او سپاسگزاری نمی کند.

نام نیکی بماند از آدمی                       به کزو ماند سرای زرنگار