متن عربی

87.و من خطبة له (علیه السلام):و فيها بيان للأسباب التي تهلك الناس‏

(1)أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ يَقْصِمْ جَبَّارِي دَهْرٍ قَطُّ إِلَّا بَعْدَ تَمْهِيلٍ وَ رَخَاءٍ

(2)وَ لَمْ يَجْبُرْ عَظْمَ أَحَدٍ مِنَ الْأُمَمِ إِلَّا بَعْدَ أَزْلٍ وَ بَلَاءٍ

(3)وَ فِي دُونِ مَا اسْتَقْبَلْتُمْ مِنْ عَتْبٍ وَ مَا اسْتَدْبَرْتُمْ مِنْ خَطْبٍ مُعْتَبَرٌ

(4)وَ مَا كُلُّ ذِي قَلْبٍ بِلَبِيبٍ وَ لَا كُلُّ ذِي سَمْعٍ بِسَمِيعٍ وَ لَا كُلُّ [ذِي‏] نَاظِرٍ بِبَصِيرٍ

(5)فَيَا عَجَباً وَ مَا لِيَ لَا أَعْجَبُ مِنْ خَطَإِ هَذِهِ الْفِرَقِ عَلَى اخْتِلَافِ حُجَجِهَا فِي دِينِهَا

(6)لَا يَقْتَصُّونَ أَثَرَ نَبِيٍّ وَ لَا يَقْتَدُونَ بِعَمَلِ وَصِيٍّ

(7)وَ لَا يُؤْمِنُونَ بِغَيْبٍ وَ لَا يَعِفُّونَ عَنْ عَيْبٍ

(8)يَعْمَلُونَ فِي الشُّبُهَاتِ وَ يَسِيرُونَ فِي الشَّهَوَاتِ

(9)الْمَعْرُوفُ فِيهِمْ مَا عَرَفُوا وَ الْمُنْكَرُ عِنْدَهُمْ مَا أَنْكَرُوا

(10)مَفْزَعُهُمْ فِي الْمُعْضِلَاتِ إِلَى أَنْفُسِهِمْ وَ تَعْوِيلُهُمْ فِي الْمُهِمَّاتِ عَلَى آرَائِهِمْ

(11)كَأَنَّ كُلَّ امْرِئٍ مِنْهُمْ إِمَامُ نَفْسِهِ

(12)قَدْ أَخَذَ مِنْهَا فِيمَا يَرَى بِعُرًى ثِقَاتٍ وَ أَسْبَابٍ مُحْكَمَاتٍ‏.

متن فارسی

و از خطبه های آن حصرت است درباره فریفته شدن مردم.

(1)پس از ستایش خدا و درود بر پیغمبر و آل همانا خدا هیچ وقت ستمکاران و گردنگشان روزگار را نشکسته است مگر پس از مهلت داده و خوشگذرانی.

(2)و استخوان شکسته هیچ یکی از امتها را نه بسته و اصلاح نکرده مگر پس از شدت و گرفتاری.

(3)در کارهای پر مشقتی که در یش دارید و در حوادث بزرگی که پشت سر گذاشته اید جای عبرت گرفتن هست.( اگر کارهای گذشته و آینده را ملاحظه کنید عبرت خواهید گرفت).

(4)هر صاحب قلب عاقل نیست، وهر صاحب گوش شنوا نیست، و هر صاحب چشم بینا نمی باشد.

(5)چقدر جای تعجب است، وچرا تعجب نکنم از خطا و اشتباه رفتن این فرقه ها با اختلاف دلیلهای آنها درباره دینشان.

(6)از اثر پیامبری پیروی نمی کنند و بر عمل وصیی اقتداء ندارند.

(7)به غیب (عالم آخرت و خدا) ایمان ندارند، و از هیچ عیبی چشم نمی پوشند.

(8)در کارهای مشتبه عمل می کنند، و در میان شهوتها حرکت می کنند.

(9)معروف و خیر در میان آنها آن است که آنرا آنها می شناسند، ومنکر نزد ایشان آن است که آنها را انکار می کنند و نمی شناسند.

(10)پناهگاه آنها در مشکلات خودشان می باشد،  واعتماد آنها در مطالب مهم بر رأی خودشان است.

(11)گویا که هر کس از ایشان امام و پیشوای خودش است.

(12)از نفس خود رأی هایی را بدست آورده چنان گرفته که گویا از دستگیره های مطمئن و اسباب محکم گرفته است.