متن عربی

24 .و من وصية له (علیه السلام)  بما يعمل في أمواله كتبها بعد منصرفه من صفين‏

(1)هَذَا مَا أَمَرَ بِهِ عَبْدُ اللَّهِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ فِي مَالِهِ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ

(2)لِيُولِجَهُ بِهِ الْجَنَّةَ وَ يُعْطِيَهُ بِهِ الْأَمَنَةَ

: مِنْهَا

(3)فَإِنَّهُ يَقُومُ بِذَلِكَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ يَأْكُلُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ وَ يُنْفِقُ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ

(4)فَإِنْ حَدَثَ بِحَسَنٍ حَدَثٌ وَ حُسَيْنٌ حَيٌّ قَامَ بِالْأَمْرِ بَعْدَهُ وَ أَصْدَرَهُ مَصْدَرَهُ (5)وَ إِنَّ لِابْنَيْ فَاطِمَةَ مِنْ صَدَقَةِ عَلِيٍّ مِثْلَ الَّذِي لِبَنِي عَلِيٍّ

(6)وَ إِنِّي إِنَّمَا جَعَلْتُ الْقِيَامَ بِذَلِكَ إِلَى ابْنَيْ فَاطِمَةَ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ

(7)وَ قُرْبَةً إِلَى رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)وَ تَكْرِيماً لِحُرْمَتِهِ وَ تَشْرِيفاً لِوُصْلَتِهِ

(8)وَ يَشْتَرِطُ عَلَى الَّذِي يَجْعَلُهُ إِلَيْهِ أَنْ يَتْرُكَ الْمَالَ عَلَى أُصُولِهِ

(9)وَ يُنْفِقَ مِنْ ثَمَرِهِ حَيْثُ أُمِرَ بِهِ وَ هُدِيَ لَهُ

(10)وَ أَلَّا يَبِيعَ مِنْ أَوْلَادِ نَخِيلِ هَذِهِ الْقُرَى وَدِيَّةً حَتَّى تُشْكِلَ أَرْضُهَا غِرَاساً

(11)وَ مَنْ كَانَ مِنْ إِمَائِي اللَّاتِي أَطُوفُ عَلَيْهِنَّ لَهَا وَلَدٌ أَوْ هِيَ حَامِلٌ فَتُمْسَكُ عَلَى وَلَدِهَا وَ هِيَ مِنْ حَظِّهِ

(12)فَإِنْ مَاتَ وَلَدُهَا وَ هِيَ حَيَّةٌ فَهِيَ عَتِيقَةٌ قَدْ أَفْرَجَ عَنْهَا الرِّقُّ وَ حَرَّرَهَا الْعِتْقُ‏.

(13)[قال [السيد الرضي رحمه الله تعالى‏] الشريف قوله (علیه السلام)  في هذه الوصية و ألا يبيع من نخلها ودية الودية الفسيلة و جمعها ودي.

(14)و قوله (علیه السلام)  حتى تشكل أرضها غراسا هو من أفصح الكلام و المراد به أن الأرض يكثر فيها غراس النخل حتى يراها الناظر على غير تلك الصفة التي عرفها بها فيشكل عليه أمرها و يحسبها غيرها]

متن فارسی

وصیّت آن حضرت است درباره آنچه در اموالش عمل شود، این وصیّت را پس از برگشتن از صفین نوشته است.

(1)این است آنچه بنده خدا علی پسر ابوطالب امیرمؤمنان درباره اموال خود دستور داده برلی بدست آوردن رضایت خدا.

(2)تا به خاطر آن مرا داخل بهشت کند، و از آن جهت مرا امنیت و اطمینان عطا کند.

(3)و به این وصیّت حسن بن علی قیام میکند، و بطور متعارف از آن(اموال) خود می خورد، و بطور متعارف انفاق میکند.

(4)و اگر به حسن حادثه ای رخ دهد و حسین زنده باشد به جای او قیام میکند و کارها را مانند او اجرا میکند.

(5)و برای فرزندان فاطمه از صدقه علی حقی هست مانند فرزندان علی.

(6)و من رسیدگی به این کار را به دو پسر فاطمه محول نمودم برای بدست آوردن رضایت خدا.

(7)و برای تقرب به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و گرامی داشتن حرمت او، و شریف و محترم شمردن صله و خویشاوندی آن حضرت.

(8)و-امام- شرط میکند به کسی که این کارها را به او محول میکند(به امام حسن علیه السلام) که مال راروی اصلش (همان طور که هست) نگهدارد و باقی بگذارد.

(9)و از میوه آن خرج و انفاق میکند به همان طوری که به او امر و راهنمایی شده است.

(10)و نباید از اولاد درختان خرمای این باغها نهالی بفروشد تا آنکه زمین این نخلستان از لحاظ درخت کاری شکل بگیرد و پر شود.

(11)و از کنیزانم هر آنکه با او همبستر شده ام و فرزند دارد و یا باردار است او از سهم ارث فرزندش حساب میشود و به او تمسک میشود(کنیزی که از مولای خود فرزند دارد اگر مولایش بمیرد به فرزندش میرسد و آزاد میشود).

(12)اگر فرزند آن کنیز بمیرد و خودش زنده باشد وی از بردگی آزاد است: قید کنیزی از او گشوده میشود و آزاد میگردد.

(13)فرمایش حضرت در این وصیّت که از درختان خرما و دیّه نفروشد«ودیه به نهال و درخت جوان و تازه روییده گفته میشود، جمع آن«ودیّ» میآید.

(14)این فصیح ترین سخن است، و منظور آن این است که در زمین کشت و غرص درخت بقدری زیاد شود که هرکس به آن نگاه کند آنرا بر خلاف صفت و حالت قبلی ببیند و امر آن بر وی مشتبه شود، و آنرا زمین دیگر خیال کند.