چون سختى ها به نهايت رسد، گشايش پديد آيد، و آن هنگام كه حلقه هاى بلا تنگ گردد آسايش فرا رسد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عمران علیزاده)  >  عدالت در توزیع بیت المال ( خطبه شماره 126 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

126. و من كلام له  (علیه السلام):لما عوتب على التسوية في العطاء

(1)أَ تَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ

(2)وَ اللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِي السَّمَاءِ نَجْماً

(3)[وَ] لَوْ كَانَ الْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ فَكَيْفَ وَ إِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ

(4)[ثُمَّ قَالَ (علیه السلام): ]

(5)أَلَا وَ إِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَ إِسْرَافٌ

(6)وَ هُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي الدُّنْيَا وَ يَضَعُهُ فِي الْآخِرَةِ

(7)وَ يُكْرِمُهُ فِي النَّاسِ وَ يُهِينُهُ عِنْدَ اللَّهِ

(8)وَ لَمْ يَضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ لَا عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُكْرَهُمْ

(9)وَ كَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ

(10)فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِيلٍ وَ أَلْأَمُ خَدِينٍ‏.


متن فارسی

از سخنان آن حضرت است زمانی که او را سرزنش نمودند درباره مساوی نمودنش مردم را در بخشش و عطا از بیت المال بدون اینکه صاحبان سابقه و شرف را تفضیل و برتری دهد(همچنانکه عمر و عثمان بعضی را بر بعض دیگر برتری داده و زیاده عطا می کردند.

(1)آیا به من دستور می دهید که یاری و غلبه بطلبم از راه ظلم و ستم در حق کسانی که ولایت و اداره آنها را بدست دارم

(2)بخدا سوگند این کار(برتری دادن بعضی بر دیگران) را نمی کنم مادامی که شب و روز شپت سر هم می آید، و مادامی که در آسمان بعد از ستاره ای ظاهر می شود.

(3)و اگر مال ، مال خود من بود حتما میان آنها بطور مساوی تقسیم می کرمد، پس چگونه این کار(تبعیض) را انجام دهم در صورتی که مال مال خدا است- و اینها همه بندگان خدایند.

(4)سپس آن حضرت فرمود:

(5) آگاه باشید که صرف و بخش مال در غیر حق آن و به غیر مستحق ریخت و پاش و اسراف است.

(6)و این نوع عطا صاحبش را در دنیا بالا می برد، ولی در آخرت پایین می آورد.

(7)در میان رمد او را گرامی و محترم می کند ولی نزد خدا خوارش می کند.

(8)و هیچ شخصی مال خود را در غیر حقش و بر غیر اهلش صرف و عطا نکرد مگر اینکه خدا او را از شکر و قدر دانی آنها مروم کرد.

(9)و محبت و علاقه آنها( احسان شده ها) رای غیر او تعلق گرفت.

(10)و اگر روزی کفش و پای او بلغزد و به یاری و دستگری آنها(عطا شده ها) احتیاج پیدا کند، بدترین یاور و سرزنش کننده ترین دوست می باشند.

قبلی بعدی