متن عربی

159.و من خطبة له (علیه السلام):

عظمة اللّه‏

(1)أَمْرُهُ قَضَاءٌ وَ حِكْمَةٌ وَ رِضَاهُ أَمَانٌ وَ رَحْمَةُ

(2)يَقْضِي بِعِلْمٍ وَ يَعْفُو بِحِلْمٍ‏

حمد اللّه‏

(3)اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا تَأْخُذُ وَ تُعْطِي وَ عَلَى مَا تُعَافِي وَ تَبْتَلِي

 (4)حَمْداً يَكُونُ أَرْضَى الْحَمْدِ لَكَ وَ أَحَبَّ الْحَمْدِ إِلَيْكَ وَ أَفْضَلَ الْحَمْدِ عِنْدَكَ

(5)حَمْداً يَمْلَأُ مَا خَلَقْتَ وَ يَبْلُغُ مَا أَرَدْتَ

(6)حَمْداً لَا يُحْجَبُ عَنْكَ وَ لَا يُقْصَرُ دُونَكَ

(7)حَمْداً لَا يَنْقَطِعُ عَدَدُهُ وَ لَا يَفْنَى مَدَدُهُ

(8)فَلَسْنَا نَعْلَمُ كُنْهَ عَظَمَتِكَ إِلَّا أَنَّا نَعْلَمُ أَنَّكَ حَيٌّ قَيُّومُ لَا تَأْخُذُكَ‏ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ‏

(9)لَمْ يَنْتَهِ إِلَيْكَ نَظَرٌ وَ لَمْ يُدْرِكْكَ بَصَرٌ

(10)أَدْرَكْتَ الْأَبْصَارَ وَ أَحْصَيْتَ الْأَعْمَالَ

(11)وَ أَخَذْتَ بِالنَّوَاصِي وَ الْأَقْدَامِ

(12)وَ مَا الَّذِي نَرَى مِنْ خَلْقِكَ وَ نَعْجَبُ لَهُ مِنْ قُدْرَتِكَ وَ نَصِفُهُ مِنْ عَظِيمِ سُلْطَانِكَ

(13)وَ مَا تَغَيَّبَ عَنَّا مِنْهُ وَ قَصُرَتْ أَبْصَارُنَا عَنْهُ

(14)وَ انْتَهَتْ عُقُولُنَا دُونَهُ وَ حَالَتْ سُتُورُ الْغُيُوبِ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُ أَعْظَمُ

(15)فَمَنْ فَرَّغَ قَلْبَهُ وَ أَعْمَلَ فِكْرَهُ لِيَعْلَمَ كَيْفَ أَقَمْتَ عَرْشَكَ

(16)وَ كَيْفَ ذَرَأْتَ خَلْقَكَ وَ كَيْفَ عَلَّقْتَ فِي الْهَوَاءِ سَمَاوَاتِكَ

(17)وَ كَيْفَ مَدَدْتَ عَلَى مَوْرِ الْمَاءِ أَرْضَكَ

(18)رَجَعَ طَرْفُهُ حَسِيراً وَ عَقْلُهُ مَبْهُوراً وَ سَمْعُهُ وَالِهاً وَ فِكْرُهُ حَائِراً

كيف يكون الرجاء

منها

(19)يَدَّعِي بِزَعْمِهِ أَنَّهُ يَرْجُو اللَّهَ كَذَبَ وَ الْعَظِيمِ

(20)مَا بَالُهُ لَا يَتَبَيَّنُ رَجَاؤُهُ فِي عَمَلِهِ

(21)فَكُلُّ مَنْ رَجَا عُرِفَ رَجَاؤُهُ فِي عَمَلِهِ وَ كُلُ‏ رَجَاءٍ إِلَّا رَجَاءَ اللَّهِ تَعَالَى فَإِنَّهُ مَدْخُولٌ

(22)وَ كُلُّ خَوْفٍ مُحَقَّقٌ إِلَّا خَوْفَ اللَّهِ فَإِنَّهُ مَعْلُولٌ

(23)يَرْجُو اللَّهَ فِي الْكَبِيرِ وَ يَرْجُو الْعِبَادَ فِي الصَّغِيرِ

(24)فَيُعْطِي الْعَبْدَ مَا لَا يُعْطِي الرَّبَّ

(25)فَمَا بَالُ اللَّهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ يُقَصَّرُ بِهِ عَمَّا يُصْنَعُ بِهِ لِعِبَادِهِ

(26)أَ تَخَافُ أَنْ تَكُونَ فِي رَجَائِكَ لَهُ كَاذِباً

(27)أَوْ تَكُونَ لَا تَرَاهُ لِلرَّجَاءِ مَوْضِعاً

(28)وَ كَذَلِكَ إِنْ هُوَ خَافَ عَبْداً مِنْ عَبِيدِهِ أَعْطَاهُ مِنْ خَوْفِهِ مَا لَا يُعْطِي رَبَّهُ

(29)فَجَعَلَ خَوْفَهُ مِنَ الْعِبَادِ نَقْداً وَ خَوْفَهُ مِنْ خَالِقِهِ ضِمَاراً وَ وَعْداً

(30)وَ كَذَلِكَ مَنْ عَظُمَتِ الدُّنْيَا فِي عَيْنِهِ وَ كَبُرَ مَوْقِعُهَا مِنْ قَلْبِهِ آثَرَهَا عَلَى اللَّهِ تَعَالَى

(31)فَانْقَطَعَ إِلَيْهَا وَ صَارَ عَبْداً لَهَا

رسول اللّه‏ صلی الله علیه و آله و سلم

(32)وَ لَقَدْ كَانَ فِي رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)كَافٍ لَكَ فِي الْأُسْوَةِ

(33)وَ دَلِيلٌ لَكَ عَلَى ذَمِّ الدُّنْيَا وَ عَيْبِهَا وَ كَثْرَةِ مَخَازِيهَا وَ مَسَاوِيهَا

(34)إِذْ قُبِضَتْ عَنْهُ أَطْرَافُهَا وَ وُطِّئَتْ لِغَيْرِهِ أَكْنَافُهَا

(35)وَ فُطِمَ عَنْ رَضَاعِهَا وَ زُوِيَ عَنْ زَخَارِفِهَا

موسى‏(علیه السلام)

(36)وَ إِنْ شِئْتَ ثَنَّيْتُ بِمُوسَى كَلِيمِ اللَّهِ  (علیه السلام) حَيْثُ يَقُولُ

(37)رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ

(38)وَ اللَّهِ مَا سَأَلَهُ إِلَّا خُبْزاً يَأْكُلُهُ لِأَنَّهُ كَانَ يَأْكُلُ بَقْلَةَ الْأَرْضِ

(39)وَ لَقَدْ كَانَتْ خُضْرَةُ الْبَقْلِ تُرَى مِنْ شَفِيفِ صِفَاقِ بَطْنِهِ

(40)لِهُزَالِهِ وَ تَشَذُّبِ لَحْمِهِ‏

داود(علیه السلام)

(41)وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ (علیه السلام) صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّةِ

(42)فَلَقَدْ كَانَ يَعْمَلُ سَفَائِفَ الْخُوصِ بِيَدِهِ وَ يَقُولُ لِجُلَسَائِهِ

(43)أَيُّكُمْ يَكْفِينِي بَيْعَهَا وَ يَأْكُلُ قُرْصَ الشَّعِيرِ مِنْ ثَمَنِهَا

عيسى‏(علیه السلام)

(44)وَ إِنْ شِئْتَ قُلْتُ فِي عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ (علیه السلام) فَلَقَدْ كَانَ يَتَوَسَّدُ الْحَجَرَ

(45)وَ يَلْبَسُ الْخَشِنَ وَ يَأْكُلُ الْجَشِبَ

(46)وَ كَانَ إِدَامُهُ الْجُوعَ وَ سِرَاجُهُ بِاللَّيْلِ الْقَمَرَ

(47)وَ ظِلَالُهُ فِي الشِّتَاءِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا

(48)وَ فَاكِهَتُهُ وَ رَيْحَانُهُ مَا تُنْبِتُ الْأَرْضُ لِلْبَهَائِمِ

(49)وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ زَوْجَةٌ تَفْتِنُهُ وَ لَا وَلَدٌ يَحْزُنُهُ

(50)وَ لَا مَالٌ يَلْفِتُهُ وَ لَا طَمَعٌ يُذِلُّهُ

(51)دَابَّتُهُ رِجْلَاهُ وَ خَادِمُهُ يَدَاهُ‏

الرسول الأعظم‏(صلی الله علیه و آله و سلم)

(52)فَتَأَسَّ بِنَبِيِّكَ الْأَطْيَبِ الْأَطْهَرِ (صلی الله علیه و آله و سلم)فَإِنَّ فِيهِ أُسْوَةً لِمَنْ تَأَسَّى وَ عَزَاءً لِمَنْ تَعَزَّى

(53)وَ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ الْمُتَأَسِّي‏ بِنَبِيِّهِ وَ الْمُقْتَصُّ لِأَثَرِهِ

(54)قَضَمَ الدُّنْيَا قَضْماً وَ لَمْ يُعِرْهَا طَرْفاً

(55)أَهْضَمُ أَهْلِ الدُّنْيَا كَشْحاً وَ أَخْمَصُهُمْ مِنَ الدُّنْيَا بَطْناً

(56)عُرِضَتْ عَلَيْهِ الدُّنْيَا فَأَبَى أَنْ يَقْبَلَهَا

(57)وَ عَلِمَ أَنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ أَبْغَضَ شَيْئاً فَأَبْغَضَهُ وَ حَقَّرَ شَيْئاً فَحَقَّرَهُ وَ صَغَّرَ شَيْئاً فَصَغَّرَهُ

(58)وَ لَوْ لَمْ يَكُنْ فِينَا إِلَّا حُبُّنَا مَا أَبْغَضَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ

(59)وَ تَعْظِيمُنَا مَا صَغَّرَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ

(60)لَكَفَى بِهِ شِقَاقاً لِلَّهِ وَ مُحَادَّةً عَنْ أَمْرِ اللَّهِ

(61)وَ لَقَدْ كَانَ (صلی الله علیه و آله و سلم)يَأْكُلُ عَلَى الْأَرْضِ وَ يَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ

(62)وَ يَخْصِفُ بِيَدِهِ نَعْلَهُ وَ يَرْقَعُ بِيَدِهِ ثَوْبَهُ

(63)وَ يَرْكَبُ الْحِمَارَ الْعَارِيَ وَ يُرْدِفُ خَلْفَهُ

(64)وَ يَكُونُ السِّتْرُ عَلَى بَابِ بَيْتِهِ فَتَكُونُ فِيهِ التَّصَاوِيرُ

(65)فَيَقُولُ يَا فُلَانَةُ لِإِحْدَى أَزْوَاجِهِ غَيِّبِيهِ عَنِّي

(66)فَإِنِّي إِذَا نَظَرْتُ إِلَيْهِ ذَكَرْتُ الدُّنْيَا وَ زَخَارِفَهَا

(67)فَأَعْرَضَ عَنِ الدُّنْيَا بِقَلْبِهِ وَ أَمَاتَ ذِكْرَهَا مِنْ نَفْسِهِ

(68)وَ أَحَبَّ أَنْ تَغِيبَ زِينَتُهَا عَنْ عَيْنِهِ لِكَيْلَا يَتَّخِذَ مِنْهَا رِيَاشاً

(69)وَ لَا يَعْتَقِدَهَا قَرَاراً وَ لَا يَرْجُوَ فِيهَا مُقَاماً

(70)فَأَخْرَجَهَا مِنَ النَّفْسِ وَ أَشْخَصَهَا عَنِ الْقَلْبِ وَ غَيَّبَهَا عَنِ الْبَصَرِ 

(71)وَ كَذَلِكَ مَنْ أَبْغَضَ شَيْئاً أَبْغَضَ أَنْ يَنْظُرَ إِلَيْهِ وَ أَنْ يُذْكَرَ عِنْدَهُ

 (72)وَ لَقَدْ كَانَ فِي رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)مَا يَدُلُّكُ عَلَى مَسَاوِئِ الدُّنْيَا وَ عُيُوبِهَا

(73)إِذْ جَاعَ فِيهَا مَعَ خَاصَّتِهِ وَ زُوِيَتْ عَنْهُ زَخَارِفُهَا مَعَ عَظِيمِ زُلْفَتِهِ

 (74)فَلْيَنْظُرْ نَاظِرٌ بِعَقْلِهِ أَكْرَمَ‏ اللَّهُ مُحَمَّداً بِذَلِكَ أَمْ أَهَانَهُ

(75)فَإِنْ قَالَ أَهَانَهُ فَقَدْ كَذَبَ وَ اللَّهِ الْعَظِيمِ بِالْإِفْكِ الْعَظِيمِ

(76)وَ إِنْ قَالَ أَكْرَمَهُ فَلْيَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَهَانَ غَيْرَهُ

(77)حَيْثُ بَسَطَ الدُّنْيَا لَهُ وَ زَوَاهَا عَنْ أَقْرَبِ النَّاسِ مِنْهُ

(78)فَتَأَسَّى مُتَأَسٍّ بِنَبِيِّهِ وَ اقْتَصَّ أَثَرَهُ

(79)وَ وَلَجَ مَوْلِجَهُ وَ إِلَّا فَلَا يَأْمَنِ الْهَلَكَةَ

(80)فَإِنَّ اللَّهَ جَعَلَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله و سلم)عَلَماً لِلسَّاعَةِ وَ مُبَشِّراً بِالْجَنَّةِ وَ مُنْذِراً بِالْعُقُوبَةِ

(81)خَرَجَ مِنَ الدُّنْيَا خَمِيصاً وَ وَرَدَ الْآخِرَةَ سَلِيماً لَمْ يَضَعْ حَجَراً عَلَى حَجَرٍ

(82)حَتَّى مَضَى لِسَبِيلِهِ وَ أَجَابَ دَاعِيَ رَبِّهِ

(83)فَمَا أَعْظَمَ مِنَّةَ اللَّهِ عِنْدَنَا حِينَ أَنْعَمَ عَلَيْنَا بِهِ سَلَفاً نَتَّبِعُهُ وَ قَائِداً نَطَأُ عَقِبَهُ

(84)وَ اللَّهِ لَقَدْ رَقَّعْتُ مِدْرَعَتِي هَذِهِ حَتَّى اسْتَحْيَيْتُ مِنْ رَاقِعِهَا

(85)وَ لَقَدْ قَالَ لِي قَائِلٌ أَ لَا تَنْبِذُهَا عَنْكَ

(86)فَقُلْتُ [اعْزُبْ‏] اغْرُبْ عَنِّي فَعِنْدَ الصَّبَاحِ يَحْمَدُ الْقَوْمُ السُّرَى‏.

متن فارسی

از خطبه های آن حضرت است درباره اوصاف خداوند متعال.

(1)فرمان و دستور او قضاأ حتمی و حکمت و صلاح است، و رضایت و خشنودی او امان از عذاب – و رحمت است.

(2)حکم و قضاوت می کند از روی علم و دانایی، و عفو و اغماض می­کند از روی حلم وبردباری.

(3)بار خدایا تو را حمد می­گویم در مقابل آنچه می­گیری و آنچه عطا می­کنی، و در مقابل عافیتی که می­بخشی و مبتلا و گرفتار می­سازی.

(4)سپاسی که پسندیده ترین سپاس نزد تو باشد، و محبوبترین حمد بسوی تو باشد، و بهترین حمد نزد تو باشد.

(5)سپاسی که پر کند آنچه(آسمان و زمین) را که آفریده ای، و برسد به آن حدی که اراده نموده ای.

(6)سپاسی که از تو محجوب و ممنوع نشود و از رسیدن به پیشگاهت قاصر و کوتاه نیاید.

(7)سپاسی که شماره آن قطع نشود، و یاری آن پایان نیابد.

(8)پس ما حقیقت عظمت و بزرگواری تو را نمیدانیم جز اینکه میدانیم که تو زنده قائم به اداره اشیاء می­باشی تو را سستی و چرت و خواب نمی­گیرد.

(9)هیپ نگاهی به تو نرسیده، و هیچ چشمی ترا درک نکرده است.

(10)تو چشمها را درک نموده و عمرها را به طور کامل شمرده ایت.

(11)و پیشانی ها وموی جلو سرها و قدمها را گرفته ای(یعنی همه اختیار مردم در دست تو است).

(12)و چیست (چه اهمیت و موقعیت دارد) آنچه می بینیم از مخلوقات تو، و آنچه تعجب میکنیم از قدرت تو، و تعریف و توصیف میکنیم از سلطنت عظیم تو( یعنی اینها چه موقعیت دارد در مقابل آنچه بعداً می فرماید).

(13)در حالی که آنچه از مخلوقات تو از ما پنهان است، و چشمهای ما از درک آنها قاصر و عاجز است.

(14)و عقلهی ما نزد آنها به آخر رسیده و باز ایستاده، و پرده های میان ما و آنها حائل شده بزرگتر است(یعنی اینها از آنچه می بینیم و تعجب و توصیف می کنیم بزرگتر است).

(15)پس هرکس قلب خود را فارغ سازد، و فکر خود را بکار اندازد تا بداند: چگونه عرش خود را برپا کرده ایت.

(16)و چگونه آفریده های خود را خلق و پخش نموده ای، و چگونه آسمانها را در هوا آویزان کرده ای.

(17)و چگونه زمین را روی موجهای آب گسترده ای

(18)چشم او خسته، عقل او مغلوب، و گوش او سرگردان، وفکر او حیران برمیگردد.

از آن خطبه است درباره باطل بودن ادعای بعض اشخاص.

(19)با گمان خود ادعا می کند بخدا امیدوار است سوگند بخدای بزرگ دروغ می گوید.

(20)کار مهم و حال او چیست که امیدواری او در عملش ظاهر نمی شود؟(چرا طبق ایمد خود و در راه آن عمل نمی کنید).

(21)پس هرکس امید داشته باشد امیدواری او در عملش شناخته می شود مگر امید به خدا که آن معیوب و ناخالص است.

(22)و هر ترس و هراس مسلم است و محقق است جز ترس ا خدا که آن بیمار است(اثر ندارد و در اکثر مزدم واقعی نیست).

(23)در کارهای بزرگ بخدا امید می بندد، و در کارهای کوچک بر بندگان امیدوار می شود.

(24)پس بر بنده عطا میکند از اطاعت و خدمت آنچه را که بر پروردگار عطا نمی کند و بجا نمی آرد.

(25)پس چیست شأن خدا – بزرگ است ستایش او که در حق او قصور و کوتاهی می شود از آنچه درباره بندگانش انجام داده می شود.

(26)آیا می ترسی در امیدواریت به او دروغگو باشی (یعنی مراسم امیدواری را بجای نیاری و امیدت دروغ باشد).

(27)و یا اینکه خدا را برای امید خود محلّ و قابل نمی بیند؟!

(28)و همچنان اگر او از یکی از بندگان خدا بترید به او می­بخشد و ابراز میدهد و از ترس بقدری که به پروردگارش نمی­بخشد و ابراز نمیدارد.

(29)پس ترس از بندگان را نقد و حاضر قرار داده و ترس از آفرینننده را نسیه و وعده قرار داده است.

(30)و همچنانست کسی که دنیا در نظرش عظمت یابد، و موقعیت آن در قلبش بزرگ شود آنرا بر خدا ترجیح میدهد و مقدم میدارد.

(31)پس بر آن روی نموده و برده آن می گردد.

(32)و در رفتار و حالات رسول خدا درود خدا بر او خاندانش باد برای تو الگوی کامل و پیروی کافی هست.

(33)و دلیل هست بر مذمت دنیا و عیب آن و بسیار بودن رسوائیها و بدیهای آن.

(34)چون اطراف آن از آن بزرگوار گرفته و مضایقه شده، و جوانب آن برای غیر آن حضرت مهیا و گسترده گشت.

(35)و آن بزرگوار از نوشیدن شیر آن منع و جدا شد، و از زینت ها و زیورهایش کنار کشیده شد.

(36)و اگر بخواهی به دومین الگو و اسوه پیروی کن که موسی کلیم الله است که می­گفت:

(37)پروردگارا من به آنچه از خیر برایم نازل فرمائی نیازمندم[1].

(38)سوگند بخدا که حضرت موسی نمی­خواست مگر نانی برای خوردنش، چون گیاه زمین می­خورد(بخاط دست نرسی به غذا از علفهای زمین استفاده میکرد).

(39)و رنگ سبزگیاهان از زیر پوست نازک شکمش نمایات بود و دیده می­شد.

(40)بخاطر لاغری او و از بین رفتن گوشتنش.

(41)و اگر خواستی به سومین شخص اقتداء کن که عبارت است از حضرت داوود صاحب مزامیر(تلاوت آیات زبور با نغمه خوش) و قری اهل بهشت (آین لقب حضرت داود است در آخرت).

(42)با دست خود از لیف و برگ خرما زنبیلها می بافت و به همنشینانش می­گفت:

(43)کدام یکی از شما فروختن آنرا از جانب من عهده دار می شود؟ و از قمیت آن قرص نان جو می­خورد.

(44)و اگر بخواهی درباره اقتدا به عیسی بن مریم بگو که موقع خواب سنگ بالش زیر سر می­نمود.

(45)و لباس درشت می­پوشید، و نان خشک و خالی می­ خورد.

(46)و خورش او گرسنگی لود(موقع گرسنگی غذا می­خورد لذا احتیاج به خورش پیدا نمی­کرد) و چراغ او در شبها ماه بود.

(47)و سایه بان و پناهگاه او در زمستان جاهایی بود که آفتاب طلوع و غروب می­کرد.

(48)و میوه و سبزی و گل او چیزهایی بود که زمین برای چارپایان میرویانید.

(49)همسر نداشت که او را به فتنه و گرفتاری افکند، و فرزند نداشت که در گرفتاری و مرگ آن اندوهگین شود.

(50)و ثروت نداشت که نظر و فکرش بسوی آن متوجه شود(غفلت بیاورد) و آز و طمع نداشت که او را ذلیل کند.

(51)مرکب او پایش بود، و خدمتکارش دستهایش بود.

(52)پس پیروی کن از پیمغبر پاک و پاکیزه خود که در او جای اقتدا و پیروی هست برای کسی که پیروی کند و جای انتساب است برای کسی که انتساب جوید( ویا نسلی است برای کسی تسلی جوید).

(53)و محبوبترین بندگان نزد خدا کسی است که به پیمغبرش اقتدا کند و از آثار او پیروی نماید.

(54)دنیا را بدنیا گرفت(کم استفاده کرد) و با گوشه چشم به آن نگاه نکرد.

(55)لاغرترین اهل دنیا بود پهلوهایش، و گرسنه ترین اهل دنیا بود شکمش(نعمتهای دنیا کم استفاده کرد).

(56)دنیا به او عرضه و پیشنهاد شد از قبول آن خودداری کرد.

(57)و چون دانست که خدای سبحان چیزی را دشمن داشته او نیز دشمن داشت، و خدا چیزی را خوار داشته او نیز خوار داشت، و چیزی را که خدا کوچک شمرده او نیز کوچک شمرد.

(58)و اگر نبود در ما جز دوست داشتن آنچه(دنیائی) که خدا و پیغمبرش آنرا دشمت می­دارند.

(59)و بزرگ شمردن ما آنچه را که خدا و پیغمبرش حقیر شمره اند.

(60)این عمل ما در جدائی و دوری از خدا و مخالفت نمودن امر او کفایت می کرد.

(61)آن بزرگوار روی زمین غذا می­خورد، و مانند بنده می­نشست (روی زانوها و نامطمئن و آماده خدمت).

(62)و با دست خود کفش پاره خود را میدوخت، و با دست خود لباس خود را وصله می زد.

(63)سوار الاغ برهنه میشد و دیگری را پشت سر خود سوار می­کرد.

(64) و گاهی بر در خانه اش پرده ی نقش در آویخته می شد.

(65)پس به یکی از زنهایش می­فرمود: ای فلانه آنرا از نظر من پنهان کن و دور بدار.

(66)زیرا چون نظرم به آن میافتد و زینتهای آنرا بیاد میآورم.

(67)پس با قلب خوداز دنیا اعراض نمود، و یاد آنرا از خود دور ساخت.

(68)و دوست میداشت زینت دنیا از چشمش پنهان شود، تا از آن برای خود اسباب فراهم نسازد.

(69)و تا آنرا جای استقرار نداند، و در آن امید اقامت نداشته باشد.

(70)پس آنرا از نفسش بیرون کرد، و قلبش کوچانید و دور کرد، و از چشم و نظرش پنهان گردانید.

(71)و همچنین است اگر کسی چیزی را دشمن بدارد بدش میآید که به آن نگاه کند و نام آن در نزدش برده شود.

(72)و در فتار و روش رسول خدا صلی الله علیه و آله چیزهایی هست که ترا به دیها و عیبهای دنیا راهنمائی می­کند.

(73)که در دنیا با خواصّ و نزدیکانش گرسنه زیست، و زینتهای دنیا از آن حضرت با آن بزرگی تقربش دور و بر چیده شد.

(74)پس باید نگاه کننده با عقل خود نگاه کند که آیا خدا با این عمل حضرت محمد را گرامی داشته ویا با این کار توهین و خوارش کرده است.

(75)پس اگر بگوید: خوارش کرده سوگند بخدای بزرگ که دروغ گفته است،و بهتان بزرگ آورده است.

(76)و اگر بگوید: خدا او را گرامی داشته پس باید بداند که خدا دیگران را خوار نموده است.

(77)که دنیا را به او ارزانی داشته و گسترده است و از مقربترین مردم در نزد خودش مضایقه و پنهان داشته است.

(78)پس باید هر اقتدا کننده به پیغمبر خود اقتدا کند، و آثار او را پیگیری نماید.

(79)و وارد شود به هر جایی که او وارد شده، و اگر این طور نباشد از هلاکت و تباهی ایمن نگردد.

(80)زیرا خدای متعال حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم را نشانه نزدیکی قیامت، و مژده دهنده بهشت ، وبیم دهنده از عذاب قرار داد.

(81)با شکم خالی از دنیا رفت، و سالم به عالم آخرت وارد شد، و سنگی روی سنگی ننهاد(برای خود عمارت نساخت).

(82)تا براه خود ادامه داد و دعوت پروردگار خود را لبیک گفت.

(83)پس چقدر بزرگ است احسان خدا در حق ما که به ما انعام نموده که او را پیشرو ما قرار داده، از او پیروی می کنیم، و او را پیشوای ما نموده پا در جای او می نهیم.

(84)بخدا سوگند بقدری به این جبّه و لباسم وصله زدم تا آنکه از دو زنده آن شرمنده شدم.

(85)و گوینده ای بمن گفت : آیا آنرا از خود دور نمیاندازی؟

(86)پس به او گفتم: از من دورشو«پس هنگام صبح مردم اشخاص شب رو را ستایش و ثنا گویند(این جمله از امثال مشهور عرب است).