متن عربی

[253] (1) لَمَّا بَلَغَهُ إِغَارَةُ أَصْحَابِ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْأَنْبَارِ فَخَرَجَ بِنَفْسِهِ مَاشِياً حَتَّى أَتَى النُّخَيْلَةَ وَ أَدْرَكَهُ النَّاسُ وَ قَالُوا يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ نَحْنُ نَكْفِيكَهُمْ-

(2)فَقَالَ [(علیه السلام)وَ اللَّهِ‏] مَا تَكْفُونَنِي أَنْفُسَكُمْ فَكَيْفَ تَكْفُونَنِي غَيْرَكُمْ إِنْ كَانَتِ الرَّعَايَا قَبْلِي لَتَشْكُو حَيْفَ رُعَاتِهَا وَ إِنَّنِي [فَإِنِّي‏] الْيَوْمَ لَأَشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتِي كَأَنَّنِي الْمَقُودُ وَ هُمُ الْقَادَةُ أَوِ الْمَوْزُوعُ وَ هُمُ الْوَزَعَةُ.

(3) [ [قال‏] فلما قال ‏ (علیه السلام):هذا القول في كلام طويل قد ذكرنا مختاره في جملة الخطب تقدم إليه رجلان من أصحابه.

(4)فقال أحدهما إني لا أملك إلا نفسي و أخي- [فمرنا] فمر بأمرك يا أمير المؤمنين [ننفذ] ننقد له فقال ‏ (علیه السلام):] وَ أَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ.

متن فارسی

(1)چون به آن حضرت خبر رسید که سپاه معاویه شهر انبار را تاراج و چپاول کرده اند، حضرت پا پیاده خارج شده به نخیله رفت، مردم از پی حضرت حرکت کرده به او رسیدند و گفتند: یا امیرالمؤمنین ما کفایت آنها را از تو می کنیم.

(2)فرمود: بخدا سوگند شما کفایت خودتان را از من نمی کنید، چگونه کفایت دیگران می کنید؟ رعیتها پیش از من از ظلم حکمرانان خود شکایت می کردند حالا من از ستم رعیتم شکایت دارم، گویا که من پیروم و ایشان پیشوا، و من فرمانبرم و آنها فرمان دهنده.

(3)چون امام این سخن را در گفتار طولانی که انتخاب شده آنرا در قسمت خطبه ها نقل کردیم فرمود، دو نفر از اصحاب حضرت جلو آمدند.

(4)پس یکی گفت: مالک نیستم جز خود و برادرم را پس هر امر داری به ما امر کن یا امیرالمؤمنین تا بجا آوریم، امام فرمود: از آنچه من می خواهم شما دو نفر در کجای آن واقع می شوید.