خانه > ترجمه ( عبدالمحمد آیتی) > مبعث ( خطبه شماره 144 )
خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
متن عربی
(144) (و من خطبة له ( عليه السلام )
- بَعَثَ رُسُلَهُ بِمَا خَصَّهُمْ بِهِ مِنْ وَحْيِهِ
- وَ جَعَلَهُمْ حُجَّةً لَهُ عَلَى خَلْقِهِ
- لِئَلَّا تَجِبَ الْحُجَّةُ لَهُمْ بِتَرْكِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِمْ
- فَدَعَاهُمْ بِلِسَانِ الصِّدْقِ إِلَى سَبِيلِ الْحَقِّ
- أَلَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ كَشَفَ الْخَلْقَ كَشْفَةً
- لَا أَنَّهُ جَهِلَ مَا أَخْفَوْهُ مِنْ مَصُونِ أَسْرَارِهِمْ
- وَ مَكْنُونِ ضَمَائِرِهِمْ
- وَ لَكِنْ لِيَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا
- فَيَكُونُ الثَّوَابُ جَزَاءً
- وَ الْعِقَابُ بَوَاءً
- أَيْنَ الَّذِينَ زَعَمُوا أَنَّهُمُ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ دُونَنَا
- كَذِباً وَ بَغْياً عَلَيْنَا
- أَنْ رَفَعَنَا اللَّهُ وَ وَضَعَهُمْ
- وَ أَعْطَانَا وَ حَرَمَهُمْ
- وَ أَدْخَلَنَا وَ أَخْرَجَهُمْ
- بِنَا يُسْتَعْطَى الْهُدَى
- وَ يُسْتَجْلَى الْعَمَى
- إِنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ قُرَيْشٍ غُرِسُوا فِي هَذَا الْبَطْنِ مِنْ هَاشِمٍ
- لَا تَصْلُحُ عَلَى سِوَاهُمْ
- وَ لَا تَصْلُحُ الْوُلَاةُ مِنْ غَيْرِهِمْ
- (منها)آثَرُوا عَاجِلًا وَ أَخَّرُوا آجِلًا
- وَ تَرَكُوا صَافِياً
- وَ شَرِبُوا آجِناً
- كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى فَاسِقِهِمْ وَ قَدْ صَحِبَ الْمُنْكَرَ فَأَلِفَهُ
- وَ بَسِئَ بِهِ وَ وَافَقَهُ
- حَتَّى شَابَتْ عَلَيْهِ مَفَارِقُهُ
- وَ صُبِغَتْ بِهِ خَلَائِقُهُ
- ثُمَّ أَقْبَلَ مُزْبِداً كَالتَّيَّارِ لَا يُبَالِي مَا غَرَّقَ
- أَوْ كَوَقْعِ النَّارِ فِي الْهَشِيمِ
- لَا يَحْفِلُ مَا حَرَّقَ
- أَيْنَ الْعُقُولُ الْمُسْتَصْبِحَةُ بِمَصَابِيحِ الْهُدَى
- وَ الْأَبْصَارُ اللَّامِحَةُ إِلَى مَنَارِ التَّقْوَى
- أَيْنَ الْقُلُوبُ الَّتِي وُهِبَتْ لِلَّهِ
- وَ عُوقِدَتْ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ
- ازْدَحَمُوا عَلَى الْحُطَامِ
- وَ تَشَاحُّوا عَلَى الْحَرَامِ
- وَ رُفِعَ لَهُمْ عَلَمُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ
- فَصَرَفُوا عَنِ الْجَنَّةِ وُجُوهَهُمْ
- وَ أَقْبَلُوا إِلَى النَّارِ بِأَعْمَالِهِمْ
- وَ دَعَاهُمْ رَبُّهُمْ فَنَفَرُوا وَ وَلَّوْا
- وَ دَعَاهُمُ الشَّيْطَانُ فَاسْتَجَابُوا وَ أَقْبَلُوا.
متن فارسی
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام)
- خداوند، رسولان خود را فرستاد و وحى خويش ويژه آنان ساخت.
- و آنها را بر آفريدگان خود حجت گردانيد
- تا از آن پس، آفريدگان را حجتى نباشد و عذرى نماند.
- بندگان خود را به زبان راستگوى پيامبران به راه حق فراخواند.
- بدانيد، كه خداوند از حال درون مردمان پرده برگرفت و آن را آشكار ساخت.
- نه آنكه، بر رازى، كه در درون مى پرورند
- و اسرارى كه در دل پنهان كرده اند، آگاه نبود،
- بلكه مى خواست بيازمايدشان كه كداميك در عمل بهتر از ديگران است،
- تا پاداش نيك جزاى نيكان شود
- و كيفر بد سزاى بدكاران.
- كجايند كسانى كه پنداشتند كه راسخان در علم آنهايند، نه ما اهل بيت
- بر ما دروغ مى بندند و ستم روا مى دارند.
- خداوند ما را فرا برده و آنان را فروهشته.
- به ما عطا كرده و آنان را محروم داشته،
- ما را به درون برده و آنها را از در رانده است.
- راه هدايت به پايمردى ما طلب شود
- و كورى و گمراهى به ما از ميان برود.
- هر آينه، پيشوايان از قريش هستند. نهال پيشوايى را در خاندان هاشم كشته اند.
- پيشوايى غير ايشان را سزاوار نيست
- و ولايت و امامت را كسى جز ايشان شايسته نباشد.
- از اين خطبه دنياى ناپايدار و گذرا را برگزيدند و آخرت را واپس داشتند.
- زلال صافى را رها كردند
- و آب گنديده ناگوارا را آشاميدند.
- گويى بزهكارشان را مى نگرم كه به زشتكارى الفت يافته و انس گرفته
- و با آن موافق گشته است.
- تا آن گاه، كه موى سرش در گناه سفيد شده
- و همه رفتار و كردارش رنگ گناه گرفته است.
- سپس كف بر دهان آورده، در اين حال، همانند درياى مواجى است كه از غرق كردن هيچكس و هيچ چيز باك ندارد.
- يا همانند شعله اى سركش است كه در گياهان خشك در گرفته
- و هر چه را يابد مى سوزاند و نابود مى كند.
- كجايند خردهايى كه از چراغهاى هدايت روشنى مى جستند
- و كجايند ديدگانى كه به نشانه هاى پرهيزگارى مى نگريستند
- و كجايند دلهايى كه فقط به خدا تعلق داشتند
- و به اطاعت و بندگى او پيمان بسته بودند
- بر سر متاع بى ارزش دنيا ازدحام كردند
- و براى اندك حرامى با يكديگر به نزاع برخاستند.
- نشان بهشت و دوزخ برايشان افراخته و نمايان است.
- ولى از بهشت روى گردانيده،
- با اعمالشان روى به دوزخ مى نهند.
- پروردگارشان ايشان را فراخواند، برميدند و، روى واپس كردند،
- شيطان آنها را فراخواند، دعوتش را اجابت كرده، روى به سوى او نمودند.
قبلی بعدی
