أقول و قد مضى بعض هذا الكلام فيما تقدم من الخطب إلا أن فيه هاهنا زيادة أوجبت تكريره.
متن فارسی
سخنی از آن حضرت (علیه السلام) هنگامی که ابن ملجم، لعنة الله عليه، او را ضربت زد، کمی پيش از وفاتش اين وصيت را بيان فرمود: شما را وصيت می کنم
که به خدا هيچ شرک مياوريد و سنت محمد (صلی الله عليه و آله) را ضايع مگذاريد و اين دو ستون را همواره برپای داريد، تا کسی را يارای نکوهش شما نباشد.
من ديروز يار و مصاحب شما بودم و امروز مايه عبرت شما هستم و فردا از ميان شما می روم. اگر زنده بمانم، خود اختيار خون خود را دارم و اگر بميرم، مرگ ميعادگاه من است. اگر عفو کنم، موجب تقرب من به خداست و برای شما حسنه است. پس عفو کنيد: «آيا دوست نداريد که خدا بيامرزدتان»
به خدا سوگند، چون بميرم، چيزی که آن را ناخوش دارم، به سراغم نخواهد آمد يا کسی که ديدارش را نخواسته باشم بر من آشکار نخواهد شد. من همانند تشنه ای هستم که به طلب آب می رود و آب می يابد. «آنچه نزد خداوند است برای نيکان بهتر است.»
من می گويم: بعضی از اين سخنان پيش از اين در خطبه ها گذشت ولی در اينجا چيزهايی افزون شده که تکرار آن را سبب می شد.
