متن عربی

(236) (و من كلام له ( عليه السلام  ) اقتص فيه ذكر ما كان منه بعد هجرة النبي ( صلى الله عليه وآله  )ثم لحاقه به

1. فَجَعَلْتُ أَتْبَعُ مَأْخَذَ رَسُولِ اللَّهِ ( صلى الله عليه وآله  )فَأَطَأُ ذِكْرَهُ حَتَّى انْتَهَيْتُ إِلَى الْعَرَجِ (فِي كَلَامٍ طَوِيلٍ)
2. قوله ( عليه السلام  ) فأطأ ذكره من الكلام الذي رمى  به إلى غايتي الإيجاز و الفصاحة و أراد أني كنت أعطى خبره (صلى الله عليه وآله و سلم) من بدء خروجي إلى أن انتهيت إلى هذا الموضع فكنى عن ذلك بهذه الكناية العجيبة.

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام)

از حال خود بعد از هجرت پيامبر از مكه و پيوستن به آن حضرت (صلى اللّه عليه و آله) در مدينه، حكايت مى كند.

1. راهى را كه رسول الله (صلى الله عليه و آله) در پيش گرفته بود، پى گرفتم و به ياد او گام نهادم تا به عرج رسيدم. [در گفتارى دراز].
2. سخن آن حضرت «فاطأ ذكره» از سخنانى است كه در نهايت ايجاز ادا شده. مراد اين است كه از آغاز بيرون شدنم از شهر تا به آن موضع-  [يعنى عرج ] رسيدم، از او خبر مى گرفتم و خبر او به من داده مى شد. على (علیه السلام) اين مطلب را با چنين كنايه عجيبى بيان كرده است.