اگر بندة خدا اجل و پايان كارش را مى ديد، با آرزو و فريب آن دشمنى مى ورزيد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  به امیران سپاه ( نامه شماره 13 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

(13) (و من كتاب له ( عليه السلام  )) (إلى أميرين من أمراء جيشه)

  1. وَ قَدْ أَمَّرْتُ عَلَيْكُمَا وَ عَلَى مَنْ فِي حَيِّزِكُمَا مَالِكَ بْنَ الْحَارِثِ الْأَشْتَرِ فَاسْمَعَا لَهُ وَ أَطِيعَا وَ اجْعَلَاهُ دِرْعاً وَ مِجَنّاً.
  2. فَإِنَّهُ مِمَّنْ لَا يُخَافُ وَهْنُهُ وَ لَا سَقْطَتُهُ وَ لَا بُطْؤُهُ عَمَّا الْإِسْرَاعُ إِلَيْهِ أَحْزَمُ وَ لَا إِسْرَاعُهُ إِلَى مَا الْبُطْءُ عَنْهُ أَمْثَلُ.

متن فارسی

از نامه آن حضرت (علیه السلام) به دو تن از اميران لشکرش

  1. من، مالک بن الحارث الاشتر را بر شما و همه سپاهيانی که در فرمان شماست امير کردم. به سخنش گوش دهيد و فرمانش بريد. او را زره و سپر خود قرار دهيد.
  2. زيرا مالک کسی است که نه در کار سستی می کند و نه خطا و نه آنجا که بايد درنگ کند، شتاب می ورزد و نه آنجا که بايد شتاب ورزد، درنگ می کند.
قبلی بعدی