شايسته نيست به سخنى كه از دهان كسى خارج شد، گمان بد ببرى ، چرا كه براى آن برداشت نيكويى مى توان داشت.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >   پاسخ امر حکمين ( نامه شماره 78 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

(78) (و من كتاب له ( عليه السلام  )) أجاب به أبا موسى الأشعري عن كتاب كتبه إليه من المكان الذي أقعدوا فيه للحكومة و ذكر هذا الكتاب سعيد ابن يحيى الأموي في كتاب المغازي

  1. فَإِنَّ النَّاسَ قَدْ تَغَيَّرَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ عَنْ كَثِيرٍ مِنْ حَظِّهِمْ فَمَالُوا مَعَ الدُّنْيَا وَ نَطَقُوا بِالْهَوَى وَ إِنِّي نَزَلْتُ مِنْ هَذَا الْأَمْرِ مَنْزِلًا مُعْجِباً اجْتَمَعَ بِهِ أَقْوَامٌ أَعْجَبَتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ فَإِنِّي أُدَاوِي مِنْهُمْ قَرْحاً أَخَافُ أَنْ يَعُودَ عَلَقاً
  2. وَ لَيْسَ رَجُلٌ فَاعْلَمْ أَحْرَصَ عَلَى جَمَاعَةِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ ( صلى الله عليه وآله  )وَ أُلْفَتِهَا مِنِّي أَبْتَغِي بِذَلِكَ حُسْنَ الثَّوَابِ وَ كَرَمَ الْمَآبِ
  3. وَ سَأَفِي بِالَّذِي وَأَيْتُ عَلَى نَفْسِي وَ إِنْ تَغَيَّرْتَ عَنْ صَالِحِ مَا فَارَقْتَنِي عَلَيْهِ فَإِنَّ الشَّقِيَّ مَنْ حُرِمَ نَفْعَ مَا أُوتِيَ مِنَ الْعَقْلِ وَ التَّجْرِبَةِ
  4. وَ إِنِّي لَأَعْبَدُ أَنْ يَقُولَ قَائِلٌ بِبَاطِلٍ وَ أَنْ أُفْسِدَ أَمْراً قَدْ أَصْلَحَهُ اللَّهُ
  5. فَدَعْ مَا لَا تَعْرِفُ فَإِنَّ شِرَارَ النَّاسِ طَائِرُونَ إِلَيْكَ بِأَقَاوِيلِ السُّوءِ وَ السَّلَامُ

متن فارسی

از نامه آن حضرت (علیه السلام) به ابو موسی اشعری در پاسخ امر حکمين. آن را سعيد بن يحيی الاموی در کتاب المغازی نقل کرده است.

  1. هر آينه بسياری از مردم از بسياری از نصيب خود بی بهره ماندند. به دنيا گرويدند و سخن از روی هوا گفتند. و من در اين کار در شگفت شده ام. در آنجا گروهی مردم خود پسند گرد آمدند و من اکنون زخمی را معالجه خواهم کرد که ترسم به صورت خون لخته در آيد.
  2. و بدان، که هيچکس آزمندتر از من به گرد آمدن امت محمد (صلی الله عليه و آله) و الفت و مهربانی آنها با يکديگر نيست. من در اين کار خواستار پاداش نيکو و باز گشت به جايگاه نيکو هستم.
  3. بزودی بر آنچه بر خود مقرر داشته ام، وفا خواهم کرد، هر چند، که تو آن شايستگی را که به هنگام جدا شدن داشتی، از دست داده باشی. بدبخت آنکه از سود عقل و تجربتی که او را داده اند، بی بهره ماند.
  4. من نمی توانم سخن باطل و نادرست را تحمل کنم، يا کاری را که خدا به صلاح آورده، تباه سازم.
  5. پس آنچه را که نمی دانی چيست رها کن، زيرا مردم بد کردار با اين سخنان نابکارانه تو به سوی تو خواهند شتافت. والسلام.
قبلی بعدی