متن عربی
(46) (و من كلام له ( عليه السلام ) عند عزمه على المسير إلى الشام
- اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ
- وَ كَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ
- وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ
- اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِي السَّفَرِ
- وَ أَنْتَ الْخَلِيفَةُ فِي الْأَهْلِ
- وَ لَا يَجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ
- لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لَا يَكُونُ مُسْتَصْحَباً
- وَ الْمُسْتَصْحَبَ لَا يَكُونُ مُسْتَخْلَفاً
- أقول و ابتداء هذا الكلام مروي عن رسول الله ( صلى الله عليه وآله و سلم )
- و قد قفاه أمير المؤمنين (علیه السلام)بأبلغ كلام و تممه بأحسن تمام
- من قوله و لا يجمعهما غيرك إلى آخر الفصل
متن فارسی
سخنى از آن حضرت (علیه السلام) هنگامى كه به قصد شام سفر مى كرد
- بار خدايا، به تو پناه مى برم از سختى سفر
- و از اندوه بازگشت.
- و به تو پناه مى برم، از اين كه به هنگام بازگشت بينم كه به زن و فرزند يا داراييم آسيبى رسيده باشد.
- بار خدايا، در اين سفر تو همراه من هستى
- و جانشين مرد مسافر در ميان خاندانش نيز، تويى.
- كسى جز تو نتواند كه اين دو مهم را كفايت كند.
- زيرا آنكه جانشين مسافر است، در خانه، همسفر او نتواند بود
- و آنكه همسفر اوست، چگونه جانشين او در خانه تواند شد.
- من مى گويم:ابتداى اين كلام از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) روايت شده
- و امير المؤمنين با عباراتى در نهايت بلاغت آن را پى گرفته و به نيكوترين وجهى به پايان رسانيده است.
- سخن او از «لا يجمعها» است تا آخر.
