بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  نکوهش گفتار بی جا ( حکمت شماره 394 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

394.وَ قَالَ(عليه السلام ):لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا: لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً.

و الشكير هاهنا أول ما ينبت من ريش الطائر قبل أن يقوى و يستحصف و السقب الصغير من الإبل و لا يهدر إلا بعد أن يستفحل.


متن فارسی

به يكى از مخاطبان خود كه سخنى بر زبان آورد، كه چون اويى از گفتن چنان سخنى حقيرتر مى نمود، فرمود: هنوز پر بر نياورده پريدى، و در كرّگى بانگ كردى.

رضى گويد: در اين عبارت «شكير» نخستين پرهاى پرنده است، پيش از آنكه قوت گيرد و محكم شود. و «سقب» كره شتر است زيرا شتر تا بزرگ نشود، بانگ نكند.

قبلی بعدی