متن عربی

(81) (و من كلام له ( عليه السلام  ) (في صفة الدنيا)

1. مَا أَصِفُ مِنْ دَارٍ أَوَّلُهَا عَنَاءٌ
2. وَ آخِرُهَا فَنَاءٌ
3. فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ
4. وَ فِي حَرَامِهَا عِقَابٌ
5. مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا فُتِنَ
6. وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ
7. وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ
8. وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ
9. وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ
10. وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ
11. أقول و إذا تأمل المتأمل قوله (علیه السلام)من أبصر بها بصرته
12. وجد تحته من المعنى العجيب
13. و الغرض البعيد
14. ما لا تبلغ غايته و لا يدرك غوره
15. و لا سيما إذا قرن إليه قوله و من أبصر إليها أعمته
16. فإنه يجد الفرق بين أبصر بها و أبصر إليها
17. واضحا نيرا و عجيبا باهرا 

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام) در نكوهش دنيا

1. چه بگويم در باره سرايى، كه آغازش رنج است
2. و پايانش زوال و فنا
3. حلالش را حساب است
4. و حرامش را عقاب.
5. هر كه در آن بى نياز شود در فتنه و بلا افتد
6. و هر كه نيازمند بود غمگين شود.
7. هر كه براى به چنگ آوردنش تلاش كند، بدان دست نيابد
8. و آنكه از تلاش باز ايستد، دنيا خود به او روى نهد.
9. هر كه به چشم عبرت در آن نگرد، ديده بصيرتش روشن گردد
10. و هر كه به ديده تمنا در آن بيند، ديدگانش را كور گرداند.
11. من مى گويم: اگر كسى در سخن آن حضرت (علیه السلام) كه مى گويد: «من أبصر بها بصّرته»، تأمل كند
12. دريابد، كه در آن چه معنى شگفت انگيز
13. و مقصود والايى است
14. كه كس به نهايت آن نتواند رسيد و عمق آن در نتواند يافت.
15. بويژه، اگر اين جمله را با جمله «و من ابصر اليها اعمته» در كنار هم نهد،
16. فرق ميان «أبصر بها» و «ابصر اليها» را به روشنى دريابد
17. و بداند كه در فصاحت و بلاغت تا چه پايه فرا رفته است.