چون سختى ها به نهايت رسد، گشايش پديد آيد، و آن هنگام كه حلقه هاى بلا تنگ گردد آسايش فرا رسد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  طمع نکردن به دنیای بی ارزش ( حکمت شماره 267 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

267.وَ قَالَ(عليه السلام ):

  1. إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ.
  2. وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ.
  3. وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْ ءِ الْمُتَنَافَسِ فِيهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ.
  4. وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِي أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ.
  5. وَ الْحَظُّ يَأْتِي مَنْ لَا يَأْتِيهِ.

متن فارسی

.و فرمود (علیه السلام): 

  1. طمع تو را بر لب آب برد و سيراب ناشده بيرون آرد. ضمانت مى كند و وفا نمى كند.
  2. چه بسا آشامنده اى كه پيش از سيراب شدن، آب گلوگيرش شود.
  3. هر قدر چيزى كه مايه رقابت است، ارزشش بيش باشد، اندوه فقدانش بيش باشد.
  4. آرزوها ديدگان بصيرت را كور سازند
  5. و بهره نصيب كسى شود كه در پى آن نبوده است.
قبلی بعدی