نامه ای از آن حضرت (علیه السلام) به مردم مصر. «اين نامه را با مالک اشتر هنگامی که او را حکومت مصر داده بود فرستاد.»
اما بعد. خداوند سبحان محمد (صلی الله عليه و آله) را فرستاد تا مردم جهان را بيم دهد و گواه بر پيامبران باشد. چون رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) درگذشت، مسلمانان در امر خلافت به نزاع پرداختند.
به خدا سوگند، هرگز در خاطرم نمی گذشت که عرب پس از رحلت محمد (صلی الله عليه و آله) خلافت را از اهل بيت او به ديگری واگذارد، يا مرا پس از او از جانشينيش باز دارد
و مرا به رنج نيفکند جز شتافتن مردم به سوی فلان و بيعت کردن با او. من چندی از بيعت دست باز داشتم، تا آنکه ديدم گروهی از مردم از اسلام بر می گردند و می خواهند دين محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را از بن بر افکنند.
ترسيدم که اگر اسلام و مسلمانان را ياری ندهم در دين رخنه ای يا ويرانيی خواهم ديد که برای من مصيبت بارتر از فوت شدن حکومت کردن بر شما بود. آن هم حکومتی که اندک روزهايی بيش نپايد و چون سراب زايل گردد، يا همانند ابرهايی که هنوز به هم نپيوسته پراکنده شوند.
درگير و دار آن حوادث از جای برخاستم تا باطل نيست و نابود شد و دين بر جای خود آرام گرفت و استواری يافت.
از اين نامه به خدا سوگند، اگر با ايشان روبرو شوم، من تنها باشم و آنها روی زمين را پر کنند، نه باک دارم و نه هراس، زيرا به آن گمراهيی که آنان در آن غرقه اند و آن هدايتی که خود بدان آراسته ام، نيک آگاهم. و از جانب پروردگارم با يقين همراهم. من به ديدار خداوند و ثواب نيکويی که مرا ارزانی دارد، اميد بسته ام و منتظر آن هستم.
ولی اندوه من از اين است که مشتی بيخردان و تبهکاران اين امت حکومت را به دست گيرند و مال خدا را ميان خود دست به دست گردانند و بندگان خدا را به خدمت گيرند و با نيکان در پيکار شوند و فاسقان را ياران خود سازند.
از آنان کسی است که در ميان شما حرام می نوشد، حتی بر او حد اسلام جاری شده و کسی است که تا اندک مالی نستد به اسلام نگرويد.
اگر نه از حکومت اينان بر شما بيم داشتم، هرگز شما را بر نمی انگيختم و سرزنش نمی کردم و فرا نمی خواندم و تحريضتان نمی نمودم، بلکه تا سر بر می تافتيد يا سستی به خرج می داديد، رهايتان می کردم.
آيا نمی بينيد سرزمينهايی را که در تصرف داشتيد، نقصان يافته و شهرهايتان، يک يک، فتح می شود و کشورهايتان از دست می رود و بلادتان مورد حمله و هجوم دشمن قرار گرفته است.
روی به رزم دشمنانتان نهيد. خدايتان بيامرزد. در خانه ها درنگ مکنيد که به ستم گرفتار خواهيد شد و به خواری خواهيد افتاد و نصيبتان اندک خواهد شد. مردان سلحشور همواره بيدارند که هر که خود به خواب رود، دشمنش به خواب نرفته است. والسلام.
