اى اسيران آرزوها ، بس كنيد! زيرا صاحبان مقامات دنيا را تنها دندان حوادث روزگار به هراس افكند، اى مردم كار تربيت خود را خود بر عهده گيريد، و نفس را از عادت هايى كه به آن حرص دارد باز گردانيد.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  درباره کوفه ( خطبه شماره 47 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

(47) (و من كلام له ( عليه السلام  ) في ذكر الكوفة

  1. كَأَنِّي بِكِ يَا كُوفَةُ تُمَدِّينَ مَدَّ الْأَدِيمِ الْعُكَاظِيِّ
  2. تُعْرَكِينَ بِالنَّوَازِلِ
  3. وَ تُرْكَبِينَ بِالزَّلَازِلِ
  4. وَ إِنِّي لَأَعْلَمُ أَنَّهُ مَا أَرَادَ بِكِ جَبَّارٌ سُوءاً إِلَّا ابْتَلَاهُ اللَّهُ بِشَاغِلٍ
  5. أَوْ رَمَاهُ بِقَاتِلٍ

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام) در باره كوفه

  1. اى كوفه، گويى مى بينمت كه چون چرم عكاظى، از هر طرف كشيده شوى.
  2. و پامال حوادث گردى
  3. و به بلاها گرفتار آيى.
  4. نيك مى دانم، كه هر جبار ستمگر كه قصد آزار تو كند، خداوندش به بلايى مبتلا سازد
  5. يا به دست قاتلى بكشدش.
قبلی بعدی