ستودن بيش از آنچه كه سزاوار است نوعى چاپلوسى ، و كمتر از آن ، درماندگى يا حسادت است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  به مردم کوفه ( نامه شماره 57 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

 (57) (و من كتاب له ( عليه السلام  )) إلى أهل الكوفة عند مسيره من المدينة إلى البصرة

  1. أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِياً وَ إِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ
  2. وَ أَنَا أُذَكِّرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ فَإِنْ كُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي وَ إِنْ كُنْتُ مُسِيئاً اسْتَعْتَبَنِي

متن فارسی

نامه ای از آن حضرت (علیه السلام) به مردم کوفه هنگامی که از مدينه به بصره می رفت.

  1. اما بعد. من از موطن قبيله خويش بيرون آمده ام. ستمکارم يا ستمديده، گردنکشم يا ديگران از فرمانم رخ برتافته اند.
  2. خدا را به ياد کسی می آورم که اين نامه من به او رسد تا اگر به سوی من آيد، بنگرد که اگر سيرتی نيکو داشتم ياريم کند و اگر بدکار بودم از من بخواهد تا به حق بازگردم.
قبلی بعدی