متن عربی

131-قَالَ (علیه السلام):

(1) وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا- [الْمُنْخَدِعُ‏] الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا أَ [تَفْتَتِنُ‏] تَغْتَرُّ [بِهَا] بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى .

(2)كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ‏ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ .

(3)لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ .

(4)إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا.

(5) مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ .

(6)اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً-  فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا [فَذَكَّرُوا] فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا.

متن فارسی

۱۳۱. آن حضرت شنید که مردی دنیا را نکوهش می کند، فرمود:

(1)ای نکوهش کنندهٔ دنیا که فریفتهٔ نیرنگ ها و فریب خوردهٔ اباطیل آن هستی؟ آیا فریفتهٔ دنیا می شوی آنگاه نکوهشش می کنی؟ آیا تو او راگنهکار می شماری یا او تورا؟ دنیا کی عقلت را ربود، یا کی تو را فریفت؟ آیا به گورهای پوسیدهٔ پدرانت تو را فریفت یا به خوابگاه های زیر خاک مادرانت؟

(2)چه قدر بیمارانی را با دست خود تیمار داشتی و چه دردمندانی را پرستاری نمودی! برای آنها شفا میجستی، و از پزشکان دو او دارو می خواستی.

سرانجام نه دوایت برایشان کارساز بود، و نه گریهات سودی به حالشان داشت.

(3) نه با دل نگرانی هایت سودی به آنان رساندی، و نه به خواسته ات دربارهٔ آنان رسیدی، و نه با نیرویت دردی را از آنان دور ساختیا دنیا با مرگ او مرگ تو را برایت مجشم کرد، و با . به خاک افتادن او به خاک افتادن تو را به رخت کشید.

(4)دنیا سرای راستی است برای کسی که راستگویش بداند، و سرای عافیت است برای کسی که سخن آن را بفهمد، و سرای توانگری است برای کسی که از آن توشه برگیرد، و سرای پند و اندرز است برای کسی که از آن پند گیرد. 

(5)دنیا مسجد دوستان خدا، مصلای فرشتگان خدا، محل فرود وحی خدا، و تجارتخانه ٔ اولیاء خداست

(6)که در آن رحمت کسب کنند و بهشت را سود برند. پس چه کسی دنیا را نکوهش می کند؟ با آنکه دنیا اعلام جدایی نموده و آوای فراق در داده و خبر فنای خود و اهلش را به همه رسانده. با بلاهای خود بلاهای آخرت را برایشان مجسم کرده، و با شادمانی خود آنان را به شادمانی آخرت تشویق نموده است! شب با عافیت گذشت و بامدادان با مصیبتی روی آورد، تا هم ترغیب کرده باشد و هم ترسانده باشد، هم بیم داده باشد و هم هشدار. پس در فردا که روز پشیمانی است گروهی. نکوهشش کنند، و در روز قیامت گروهی ستایشش بنمایند، زیرا دنیا یادآورشان نمود، و یادآور شدند، و با آنان سخن گفت و سخنش را راست شمردند، و پندشان داد و آنان پند گرفتند.