متن عربی
(27) (و من خطبة له ( عليه السلام )
- أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْجِهَادَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ
- فَتَحَهُ اللَّهُ لِخَاصَّةِ أَوْلِيَائِهِ
- وَ هُوَ لِبَاسُ التَّقْوَى وَ دِرْعُ اللَّهِ الْحَصِينَةُ
- وَ جُنَّتُهُ الْوَثِيقَةُ
- فَمَنْ تَرَكَهُ رَغْبَةً عَنْهُ
- أَلْبَسَهُ اللَّهُ ثَوْبَ الذُّلِّ
- وَ شَمْلَةَ الْبَلَاءُ
- وَ دُيِّثَ بِالصَّغَارِ وَ الْقَمَاءَةِ
- وَ ضُرِبَ عَلَى قَلْبِهِ بِالْإِسْهَابِ
- وَ أُدِيلَ الْحَقُّ مِنْهُ بِتَضْيِيعِ الْجِهَادِ وَ سِيمَ الْخَسْفُ وَ مُنِعَ الْنِّصْفُ
- أَلَا وَ إِنِّي قَدْ دَعَوْتُكُمْ إِلَى قِتَالِ هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ لَيْلًا وَ نَهَاراً وَ سِرّاً وَ إِعْلَاناً
- وَ قُلْتُ لَكُمُ اغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ يَغْزُوكُمْ
- فَوَاللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ قَطُّ فِي عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا
- فَتَوَاكَلْتُمْ وَ تَخَاذَلْتُمْ حَتَّى شُنَّتْ عَلَيْكُمُ الْغَارَاتُ وَ مُلِكَتْ عَلَيْكُمُ الْأَوْطَانُ
- وَ هَذَا أَخُو غَامِدٍ وَ قَدْ وَرَدَتْ خَيْلُهُ الْأَنْبَارَ
- وَ قَدْ قَتَلَ حَسَّانَ بْنَ حَسَّانَ الْبَكْرِيَّ وَ أَزَالَ خَيْلَكُمْ عَنْ مَسَالِحِهَا
- وَ لَقَدْ بَلَغَنِي أَنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ كَانَ يَدْخُلُ عَلَى الْمَرْأَةِ الْمُسْلِمَةِ وَ الْأُخْرَى الْمُعَاهِدَةِ فَيَنْتَزِعُ حِجْلَهَا وَ قُلْبَهَا
- وَ قَلَائِدَهَا وَ رِعَاثَهَا مَا تَمْتَنِعُ مِنْهُ إِلَّا بِالِاسْتِرْجَاعِ وَ الِاسْتِرْحَامِ
- ثُمَّ انْصَرَفُوا وَافِرِينَ
- مَا نَالَ رَجُلًا مِنْهُمْ كَلْمٌ وَ لَا أُرِيقَ لَهُمْ دَمٌ
- فَلَوْ أَنَّ امْرَأً مُسْلِماً مَاتَ مِنْ بَعْدِ هَذَا أَسَفاً مَا كَانَ بِهِ مَلُوماً
- بَلْ كَانَ بِهِ عِنْدِي جَدِيراً
- فَيَا عَجَباً عَجَباً وَ اللَّهِ يُمِيتُ الْقَلْبَ وَ يَجْلِبُ الْهَمَّ اجْتِمَاعُ هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقُكُمْ عَنْ حَقِّكُمْ
- حِينَ صِرْتُمْ غَرَضاً يُرْمَى
- يُغَارُ عَلَيْكُمْ وَ لَا تُغِيرُونَ
- وَ تُغْزَوْنَ وَ لَا تَغْزُونَ
- فَقُبْحاً لَكُمْ وَ تَرَحاً
- وَ يُعْصَى اللَّهُ وَ تَرْضَوْنَ
- فَإِذَا أَمَرْتُكُمْ بِالسَّيْرِ إِلَيْهِمْ فِي أَيَّامِ الْحَرِّ
- قُلْتُمْ هَذِهِ حَمَارَّةُ الْقَيْظِ أَمْهِلْنَا يُسَبِّخْ عَنَّا الْحَرُّ
- وَ إِذَا أَمَرْتُكُمْ بِالسَّيْرِ إِلَيْهِمْ فِي الشِّتَاءِ قُلْتُمْ هَذِهِ صَبَارَّةُ الْقُرِّ
- أَمْهِلْنَا يَنْسَلِخْ عَنَّا الْبَرْدُ
- كُلُّ هَذَا فِرَاراً مِنَ الْحَرِّ وَ الْقُرِّ فَإِذَا كُنْتُمْ مِنَ الْحَرِّ وَ الْقُرِّ تَفِرُّونَ
- فَأَنْتُمْ وَ اللَّهِ مِنَ السَّيْفِ أَفَرُّ
- يَا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ
- حُلُومُ الْأَطْفَالِ
- وَ عُقُولُ رَبَّاتِ الْحِجَالِ
- لَوَدِدْتُ أَنِّي لَمْ أَرَكُمْ وَ لَمْ أَعْرِفْكُمْ
- مَعْرِفَةٌ وَ اللَّهِ جَرَّتْ نَدَماً وَ أَعْقَبَتْ سَدَماً
- قَاتَلَكُمُ اللَّهُ لَقَدْ مَلَأْتُمْ قَلْبِي قَيْحاً
- وَ شَحَنْتُمْ صَدْرِي غَيْظاً
- وَ جَرَّعْتُمُونِي نُغَبَ التَّهْمَامِ أَنْفَاساً
- وَ أَفْسَدْتُمْ عَلَيَّ رَأْيِي بِالْعِصْيَانِ وَ الْخِذْلَانِ
- حَتَّى قَالَتْ قُرَيْشٌ إِنَّ ابْنَ أَبِي طَالِبٍ رَجُلٌ شُجَاعٌ
- وَ لَكِنْ لَا عِلْمَ لَهُ بِالْحَرْبِ
- لِلَّهِ أَبُوهُمْ
- وَ هَلْ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَشَدُّ لَهَا مِرَاساً
- وَ أَقْدَمُ فِيهَا مَقَاماً مِنِّي
- لَقَدْ نَهَضْتُ فِيهَا وَ مَا بَلَغْتُ الْعِشْرِينَ
- وَ هَا أَنَا ذَا قَدْ ذَرَّفْتُ عَلَى السِّتِّينَ
- وَ لَكِنْ لَا رَأْيَ لِمَنْ لَا يُطَاعُ
متن فارسی
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام)
- اما بعد. جهاد درى است از درهاى بهشت
- كه خداوند بر روى بندگان خاص خود گشوده است.
- جهاد جامه پرهيزگارى و جوشن استوار خدايى
- و سپر ستبر اوست.
- هر كه آن را ناخوش دارد و از آن رخ برتابد،
- خداوند جامه خوارى و زبونى بر او پوشاند
- و محنت و بلايش در ميان گيرد
- و دلش را در پرده دارد
- و به كيفر آنكه از جهاد تن زده است از حق دور افتد
- و كارش به مذلت كشد و از عدالت بى بهره ماند.
- شب و روز، در نهان و آشكارا، شما را به نبرد با اين قوم فرا خواندم
- و گفتم كه پيش از آنكه سپاه بر سرتان كشند، بر آنها بتازيد.
- به خدا سوگند، به هيچ قومى در خانه هايشان تاخت نياوردند. مگر آنكه زبون خصم گشتند.
- شما نيز آن قدر از كارزار سر بر تافتيد و كار را به گردن يكديگر انداختيد و يكديگر را نصرت نداديد، تا هرچه داشتيد به باد يغما رفت و سرزمينتان جولانگاه دشمنانتان گرديد.
- و اكنون، اين مرد غامدى است، كه با سپاه خود به شهر انبار در آمده است
- و حسّان بن حسّان البكرى را كشته است و مرزدارانتان را رانده است
- و كار را به آنجا رسانيده اند كه شنيده ام كه يكى از آنها بر زن مسلمانى داخل شده و ديگرى، بر زنى از اهل ذمّه و، خلخال و دستبند و گردنبند و گوشواره اش را ربوده است.
- و آن زن جز آنكه انّا لله... گويد و از او ترحم جويد چاره اى نداشته است.
- آنها پيروزمندانه، با غنايم،
- بى آنكه زخمى بردارند، يا قطره اى از خونشان ريخته شود، بازگشته اند.
- اگر مرد مسلمانى پس از اين رسوايى از اندوه بميرد، نه تنها نبايد ملامتش كرد
- بلكه مرگ را سزاوارتر است.
- اى شگفتا، به خدا سوگند، كه همدست بودن اين قوم با يكديگر با آنكه بر باطل اند- و جدايى شما از يكديگر- با آنكه بر حقيد- دل را مى ميراند و اندوه را بر آدمى چيره مى سازد.
- وقتى مى نگرم كه شما را آماج تاخت و تاز خود قرار مى دهند
- و از جاى نمى جنبيد،
- بر شما مى تازند و شما براى پيكار دست فرا نمى كنيد،
- مى گويم، كه اى قباحت و ذلت نصيبتان باد
- خدا را معصيت مى كنند و شما بدان خشنوديد.
- چون در گرماى تابستان به كارزارتان فراخوانم،
- مى گوييد كه در اين گرماى سخت چه جاى نبرد است، مهلتمان ده تا گرما فروكش كند
- و، چون در سرماى زمستان به كارزارتان فراخوانم، مى گوييد كه در اين سورت سرما، چه جاى نبرد است
- مهلتمان ده تا سورت سرما بشكند.
- اين همه كه از سرما و گرما مى گريزيد
- به خدا قسم از شمشير گريزانتريد.
- اى به صورت مردان عارى از مردانگى،
- با عقل كودكان
- و خرد زنان به حجله آرميده،
- كاش نه شما را ديده بودم و نه مى شناختمتان.
- اين آشنايى براى من، به خدا سوگند، جز پشيمانى و اندوه هيچ ثمره اى نداشت.
- مرگ بر شما باد، كه دلم را مالامال خون گردانيديد
- و سينه ام را از خشم آكنده ساختيد
- و جام زندگيم را از شرنگ غم لبريز كرديد
- و با نافرمانيهاى خود انديشه ام را تباه ساختيد.
- تا آنجا كه قريش گفتند: پسر ابو طالب مردى دلير است
- ولى از آيين لشكركشى و فنون نبرد آگاه نيست
- خدا پدرشان را بيامرزد
- آيا در ميان رزم آوران، رزمديده تر از من مى شناسند،
- يا كسى را كه پيش از من قدم به ميدان جنگ نهاده باشد
- وقتى كه من به آوردگاه مى رفتم، هنوز به بيست سالگى نرسيده بودم
- و حال آنكه، اكنون از شصت سالگى برگذشته ام.
- آرى، كسى را كه از او فرمان نمى برند چه رأى و انديشه اى تواند بود.
