متن عربی

81.و من كلام له  (علیه السلام):في ذم صفة الدنيا

(1)مَا أَصِفُ مِنْ دَارٍ أَوَّلُهَا عَنَاءٌ وَ آخِرُهَا فَنَاءٌ

(2)فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا عِقَابٌ

(3)مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا فُتِنَ وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ

(4)وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ

(5)وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ‏.

(6)[قال الشريف أقول و إذا تأمل المتأمل قوله (علیه السلام) و من أبصر بها بصرته وجد تحته من المعنى العجيب و الغرض البعيد ما لا تبلغ غايته و لا يدرك غوره لا سيما إذا قرن إليه قوله و من أبصر إليها أعمته فإنه يجد الفرق بين أبصر بها و أبصر إليها واضحا نيرا و عجيبا باهرا]

متن فارسی

از فرمایشات آن حضرت است در بیان صفت دنیا

(1)چه تعریف و توصیف بگویم درباره سرائی که اول آن زحمت است( در بدست آوردن آن زحمت و خستگی است) و آخر آن فنا است(در آخر از دست انسان رفتنی است).

(2)در حالا آن حساب دادن هست و در حرام آن عذاب و عقاب هست.

(3)هر کس در آن احساس بی نیازی کند(خود را بینیاز بیند) طغیان کرده و به فتنه میافتد، و هر کس فقیر و محتاج باشد و محزون و غصه مند می شود.

(4)هر کس به او سعی و تلاش برخیزد، (در راه تحصیل آن کوشش کند) از دست او می رود، و هرکی از او بنشیند(ّبه او بی اعتنا باشد) به او رام و مطیع می شود.

(5)هرکس با آن بصیرت بطلبد (وسیله بصیرت قرار دهد) او را بصیرت و بینش دهد، و هرکس به سوی او چشم بدوزد او را کور می کند.

(6)می گویم: اگر کسی در فرمایش آن حضرت که می فرماید: «من ابصر بها بصّرته» تأمل و فکر کند، در زیر این جمله معنای عجیب و هدف عمیق دریابد، معنایی به غایت آن نتوان رسید، و ژرفای آن درک نمی شود.

خصوصاً اگر جمله «من ابصر الیها اعمته» به آن ضمیمه شود که می بینید  در بین جمله «ابصر بها» و «ابصر الیها» فرق واضح و نورانی، و عجیب و آشکار هست.