عمرى كه خدا از فرزند آدم پوزش را مى پذيرد شصت سال است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عمران علیزاده)  >  به محمدابن ابی بکر ( نامه شماره 34 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

34 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى محمد بن أبي بكر لما بلغه توجده من عزله بالأشتر عن مصر، ثم توفي الأشتر في توجهه إلى هناك قبل وصوله إليها

(1)أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِي مَوْجِدَتُكَ مِنْ تَسْرِيحِ الْأَشْتَرِ إِلَى عَمَلِكَ

(2) وَ إِنِّي لَمْ أَفْعَلْ ذَلِكَ اسْتِبْطَاءً لَكَ فِي الْجَهْدَ وَ لَا ازْدِيَاداً لَكَ فِي الْجِدِّ

(3)وَ لَوْ نَزَعْتُ مَا تَحْتَ يَدِكَ مِنْ سُلْطَانِكَ لَوَلَّيْتُكَ مَا هُوَ أَيْسَرُ عَلَيْكَ مَئُونَةً وَ أَعْجَبُ إِلَيْكَ وِلَايَةً

(4)إِنَّ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ وَلَّيْتُهُ أَمْرَ مِصْرَ كَانَ رَجُلًا لَنَا نَاصِحاً

(5) وَ عَلَى عَدُوِّنَا شَدِيداً نَاقِماً

(6)فَرَحِمَهُ اللَّهُ فَلَقَدِ اسْتَكْمَلَ أَيَّامَهُ وَ لَاقَى‏ حِمَامَهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ

 (7)أَوْلَاهُ اللَّهُ رِضْوَانَهُ وَ ضَاعَفَ الثَّوَابَ لَهُ

(8)فَأَصْحِرْ لِعَدُوِّكَ وَ امْضِ عَلَى بَصِيرَتِكَ

(9)وَ شَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَكَ وَ ادْعُ إِلى‏ سَبِيلِ رَبِّكَ‏

(10)وَ أَكْثِرِ الِاسْتِعَانَةَ بِاللَّهِ يَكْفِكَ مَا أَهَمَّكَ وَ يُعِنْكَ عَلَى مَا يُنْزِلُ بِكَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ‏


متن فارسی

 از نامه های آن حضرت که به محمدابن ابی بکر نوشت چون حضرت خبر دار شد که محمد به خاطر عزل شدنش از مصر بوسیله نصب مالک اشتر ناراحت شده است، سپس اشتر در راه پیش از رسیدن به مصر بوسیله ایادی معاویه کشته شد.

(1)پس از ثناء بر خدا و درود بر پیغمبر به من خبر رسید که دلگیر شده ای از فرستادن اشتر به محل مأموریت تو.

(2)و من این کار را به جهت سست شمردن تلاش تو، و نه برای زیاد نمودن جدّیت تو نکرده ام.

(3)و اگر آنچه را از حکومت در دست تو بود از تو بگیرم تو را متولی می کنم به کاری که زحمت آن برای تو آسانتر باشد، و امارت آن برایت دلپسندتر باشد.

(4)مردی که او را متولی کارهای مصر نموده  بودیم مردی بود خیرخواه ما.

(5)و نسبت به دشمن ما سخت گیر و عیب دان بود.

(6)پس خدا رحمتش کند، زورهایش را به سر رسانید، و با مرگ روبرو شد در حالی که ما از او راضی بودیم.

(7)خدا خوشنودی خود را به او عطا کند، و ثواب او راچند برابر کند.

(8)پس به دشمنت آشکار شود(به جلو او برو) و روی بینش خود به کار خود ادامه بده.

(9)در چنگ کسانی که با تو می جنگند جدّی باش، و بسوی راه پروردکارت دعوت کن.

(10)و از خدا بسیار یاری بخواه تا کفایت کاراهی مهم تو کند، و ترا به آنچه به تو وارد می شود یاری کند-إن شاء الله.

قبلی بعدی