بزرگ ترين عيب آن كه چيزى را در خوددارى، بر ديگران عيب بشمار!
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  در باره غصب حق خود ( خطبه شماره 76 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم

متن عربی

(76) (و من كلام له ( عليه السلام  )

  1. إِنَّ بَنِي أُمَيَّةَ لَيُفَوِّقُونَنِي تُرَاثَ مُحَمَّدٍ ( صلى الله عليه وآله و سلم )تَفْوِيقاً
  2. وَ اللَّهِ لَئِنْ بَقِيتُ لَهُمْ لَأَنْفُضَنَّهُمْ نَفْضَ اللَّحَّامِ الْوِذَامَ التَّرِبَةَ و يروى التراب الوذمة و هو على القلب
  3. و قوله (علیه السلام)ليفوقونني أي يعطونني من المال قليلا قليلا
  4.  كفواق الناقة و هو الحلبة الواحدة من لبنها
  5. و الوذام التربة جمع وذمة
  6. و هي الحزة من الكرش
  7. أو الكبد تقع في التراب فتنفض

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام)

  1. بنى اميه از ميراث محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) اندكى را به من مى دهند، چونان اندك شيرى كه به بچه شتر دهند.
  2. به خدا سوگند، اگر زنده بمانم آنان را پراكنده سازم و به دور افكنم، آنسان، كه قصاب پاره اى از جگر يا شكنبه خاك آلود را به دور مى افكند.
  3. من مى گويم: «ليفوّقوننى»،
  4. يعنى مال را اندك اندك به من مى رسانند.
  5. و «فواق الناقة» يعنى آن را يك بار شيردادن.
  6. و «وذام» جمع «و ذمه» است.
  7. و آن پاره جگر يا شكنبه اى است كه بر روى خاك افتاده و قصاب آن را به دور مى اندازد.
قبلی بعدی