متن عربی

130.و من كلام له  (علیه السلام):لأبي ذر رحمه الله لما أخرج إلى الربذة

(1)يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّكَ غَضِبْتَ لِلَّهِ فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ

(2)إِنَّ الْقَوْمَ خَافُوكَ عَلَى دُنْيَاهُمْ وَ خِفْتَهُمْ عَلَى دِينِكَ

(3)فَاتْرُكْ فِي أَيْدِيهِمْ مَا خَافُوكَ عَلَيْهِ وَ اهْرُبْ مِنْهُمْ بِمَا خِفْتَهُمْ عَلَيْهِ

(4)فَمَا أَحْوَجَهُمْ إِلَى مَا مَنَعْتَهُمْ وَ مَا أَغْنَاكَ عَمَّا مَنَعُوكَ

(5)وَ سَتَعْلَمُ مَنِ الرَّابِحُ غَداً وَ الْأَكْثَرُ [حَسَداً] حُسَّداً

(6)وَ لَوْ أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ كَانَتَا عَلَى عَبْدٍ رَتْقاً ثُمَّ اتَّقَى اللَّهَ لَجَعَلَ اللَّهُ لَهُ مِنْهُمَا مَخْرَجاً

(7)لَا يُؤْنِسَنَّكَ إِلَّا الْحَقُّ وَ لَا يُوحِشَنَّكَ إِلَّا الْبَاطِلُ

(8)فَلَوْ قَبِلْتَ دُنْيَاهُمْ لَأَحَبُّوكَ وَ لَوْ قَرَضْتَ مِنْهَا لَأَمَّنُوكَ‏

متن فارسی

از سخنان آن حضرت است به ابوذر رحمة الله علیه زمانی که او را به صحرای ربذه اخراج و تبعید می کردند.

ابوذر صحابی راستین و راستگوی رسول گرامی در اثر اعتراضاتش بر شیوه و رفتار عثمان و چپاول گری بنی امیه عثمان او را به«زبده» که محلی دور از مدینه و خشک و سوزان بود تبعید کرد،  ودسترو داد موقع اخراج از مدینه کسی او را مشایعت نکند، همه از ترس عثمان دستور او را اجرا کرده به مشایعت ابوذر نرفتند غیر از حضرت علی و امام حسن و امام حسین علیه مالسلام و عقیل و عمّار، هر یکی در وداع ابوذر سخنانی گفتند، و امام هم فرمود:

(1)ای اباذر تو بخاطر خدا خشمگین شدی پس امید وار کسی باش که بخاطر او به خشم آمدی.

(2)این قوم(عثمان و اطرافیانش) از تو بر دنیای خود ترسیدند( که در اثر تبلیغات تو بر دنیای آنها خلل برسد). ت وبر دین و ایمان خود از ایشان ترسیدی (که دین ترا از تو بگیرند).

(3)بگذار در دست آنها باشد آنچه بر آن از تو ترسیدیند، و بگریزان از ایشان آنچه را که به آن واهمه داری.

(4)چقدر آنها محتاجند به آنچه (ّبدبینی) که از ایشان دریغ داشتی، و چقدر بی نیازی ت واز آنچه (دنیایی) که از تو دریغ داشتند و مضایقه کردند.

(5)و زود باشد که فردا (در آینده) میدانی چه کسی سود برنده است، و چه کسی بسیار رشک برنده دارد.

(6)و اگر آسمانها و زمین ها برای بنده ای بسته باشند، و آن بنده از خدا تقوی کند خدای برای او از آنها محل نجات و خلاص قرار می دهد.

(7)مونست نباشد مگر حق ؛و تر به وحشت نیاندازد مگر باطل.

(8)اگر دنیای آنها را می پذیرفتی ترا دوست می داشتند، واگر مختصری از دنیای آنها می گرفتی از تو مطمئن می شدند، و اگر «لَاَمّنو کَ» ا تشدید خوانده شود معنایش «بتو امان می دادند» می شود.