خانه > ترجمه ( عبدالمحمد آیتی) > فضیلت پیامبر اسلام و قرآن ( خطبه شماره 157 )
خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
متن عربی
(157) (و من خطبة له ( عليه السلام )
- أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ
- وَ طُولِ هَجْعَةٍ مِنَ الْأُمَمِ
- وَ انْتِقَاضٍ مِنَ الْمُبْرَمِ
- فَجَاءَهُمْ بِتَصْدِيقِ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ
- وَ النُّورِ الْمُقْتَدَى بِهِ
- ذَلِكَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ يَنْطِقَ
- وَ لَكِنْ أُخْبِرُكُمْ عَنْهُ
- أَلَا إِنَّ فِيهِ عِلْمَ مَا يَأْتِي
- وَ الْحَدِيثَ عَنِ الْمَاضِي وَ دَوَاءَ دَائِكُمْ
- وَ نَظْمَ مَا بَيْنَكُمْ
- (منها)
- فَعِنْدَ ذَلِكَ لَا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ إِلَّا وَ أَدْخَلَهُ الظَّلَمَةُ تَرْحَةً
- وَ أَوْلَجُوا فِيهِ نَقِمَةً
- فَيَوْمَئِذٍ لَا يَبْقَى لَهُمْ فِي السَّمَاءِ عَاذِرٌ
- وَ لَا فِي الْأَرْضِ نَاصِرٌ
- أَصْفَيْتُمْ بِالْأَمْرِ غَيْرَ أَهْلِهِ
- وَ أَوْرَدْتُمُوهُ غَيْرَ مَوْرِدِهِ
- وَ سَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِمَّنْ ظَلَمَ
- مَأْكَلًا بِمَأْكَلٍ وَ مَشْرَباً بِمَشْرَبٍ
- مِنْ مَطَاعِمِ الْعَلْقَمِ
- وَ مَشَارِبِ الصَّبِرِ وَ الْمَقِرِ
- وَ لِبَاسِ شِعَارِ الْخَوْفِ وَ دِثَارِ السَّيْفِ
- وَ إِنَّمَا هُمْ مَطَايَا الْخَطِيئَاتِ وَ زَوَامِلُ الْآثَامِ
- فَأُقْسِمُ ثُمَّ أُقْسِمُ لَتَنْخَمَنَّهَا أُمَيَّةُ مِنْ بَعْدِي كَمَا تُلْفَظُ النُّخَامَةُ
- ثُمَّ لَا تَذُوقُهَا وَ لَا تَطْعَمُ بِطَعْمِهَا أَبَداً مَا كَرَّ الْجَدِيدَانِ.
متن فارسی
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام)
- محمد (صلى اللّه عليه و آله) را هنگامى به رسالت فرستاد، كه پيامبرى نبود
- و مردم سالها مى گذشت كه به خواب غفلت بودند
- و ستون ايمان شكسته شده بود.
- او به رسالت مبعوث شد و آنچه را كه در نزد آنان بود- يعنى كتابهاى آسمانى پيشين را- تصديق كرد
- و خود نورى آورد كه مقتداى همگان شد.
- و آن نور قرآن بود. از قرآن بخواهيد، كه برايتان سخن گويد و قرآن هيچگاه سخن نگويد
- ولى من شما را از آن خبر مى دهم.
- بدانيد، كه در قرآن است علم آينده
- و حديث گذشته و داروى درد شما
- و نظام زندگى شما.
- از اين خطبه
- در آن هنگام نه خيمه اى مى ماند و نه خانه اى، جز آنكه ستمكارانش
- پر از اندوه و كينه كنند.
- در آن زمان، نه در آسمان كسى عذرتان را پذيرا آيد
- و نه در زمين كسى به ياريتان برخيزد.
- زيرا كسى را به فرمانروايى برگزيده ايد كه اهليّت آن را نداشته است
- و او را در جايى نشانده ايد كه جاى او نبوده است.
- زودا، كه خدا از ستمكار انتقام كشد:
- خوردنى را به خوردنى و نوشيدنى را به نوشيدنى.
- با طعامى تلخ، چون حنظل
- و آبى تلخ و زهرآگين، چون «صبر».
- لباسى در بر آنان كه جامه زيرين آن وحشت باشد و جامه رويينش شمشير،
- زيرا، آنان مركب هاى خطا و ستوران باركش گناهان اند.
- سوگند مى خورم و سوگند مى خورم، كه بنى أميه، پس از من، خلافت را رها كنند چون خلط سينه اى كه به دور افكنند.
- و تا شب و روز از پى هم مى آيند نه هرگز مزه آن بچشند و نه طعمش را دريابند.
قبلی بعدی
