متن عربی

 (157) (و من خطبة له ( عليه السلام  )

1. أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ
2. وَ طُولِ هَجْعَةٍ مِنَ الْأُمَمِ
3. وَ انْتِقَاضٍ مِنَ الْمُبْرَمِ
4. فَجَاءَهُمْ بِتَصْدِيقِ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ
5. وَ النُّورِ الْمُقْتَدَى بِهِ
6. ذَلِكَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ يَنْطِقَ
7. وَ لَكِنْ أُخْبِرُكُمْ عَنْهُ
8. أَلَا إِنَّ فِيهِ عِلْمَ مَا يَأْتِي
9. وَ الْحَدِيثَ عَنِ الْمَاضِي وَ دَوَاءَ دَائِكُمْ
10. وَ نَظْمَ مَا بَيْنَكُمْ
11. (منها)
12. فَعِنْدَ ذَلِكَ لَا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ إِلَّا وَ أَدْخَلَهُ الظَّلَمَةُ تَرْحَةً
13. وَ أَوْلَجُوا فِيهِ نَقِمَةً
14. فَيَوْمَئِذٍ لَا يَبْقَى لَهُمْ فِي السَّمَاءِ عَاذِرٌ
15. وَ لَا فِي الْأَرْضِ نَاصِرٌ
16. أَصْفَيْتُمْ بِالْأَمْرِ غَيْرَ أَهْلِهِ
17. وَ أَوْرَدْتُمُوهُ غَيْرَ مَوْرِدِهِ
18. وَ سَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِمَّنْ ظَلَمَ
19. مَأْكَلًا بِمَأْكَلٍ وَ مَشْرَباً بِمَشْرَبٍ
20. مِنْ مَطَاعِمِ الْعَلْقَمِ
21. وَ مَشَارِبِ الصَّبِرِ وَ الْمَقِرِ
22. وَ لِبَاسِ شِعَارِ الْخَوْفِ وَ دِثَارِ السَّيْفِ
23. وَ إِنَّمَا هُمْ مَطَايَا الْخَطِيئَاتِ وَ زَوَامِلُ الْآثَامِ
24. فَأُقْسِمُ ثُمَّ أُقْسِمُ لَتَنْخَمَنَّهَا أُمَيَّةُ مِنْ بَعْدِي كَمَا تُلْفَظُ النُّخَامَةُ
25. ثُمَّ لَا تَذُوقُهَا وَ لَا تَطْعَمُ بِطَعْمِهَا أَبَداً مَا كَرَّ الْجَدِيدَانِ.

متن فارسی

خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام)

1. محمد (صلى اللّه عليه و آله) را هنگامى به رسالت فرستاد، كه پيامبرى نبود
2. و مردم سالها مى گذشت كه به خواب غفلت بودند
3. و ستون ايمان شكسته شده بود.
4. او به رسالت مبعوث شد و آنچه را كه در نزد آنان بود-  يعنى كتابهاى آسمانى پيشين را-  تصديق كرد
5. و خود نورى آورد كه مقتداى همگان شد.
6. و آن نور قرآن بود. از قرآن  بخواهيد، كه برايتان سخن گويد و قرآن هيچگاه سخن نگويد
7. ولى من شما را از آن خبر مى دهم.
8. بدانيد، كه در قرآن است علم آينده
9. و حديث گذشته و داروى درد شما
10. و نظام زندگى شما.
11. از اين خطبه
12. در آن هنگام نه خيمه اى مى ماند و نه خانه اى، جز آنكه ستمكارانش
13. پر از اندوه و كينه كنند.
14. در آن زمان، نه در آسمان كسى عذرتان را پذيرا آيد
15. و نه در زمين كسى به ياريتان برخيزد.
16. زيرا كسى را به فرمانروايى برگزيده ايد كه اهليّت آن را نداشته است
17. و او را در جايى نشانده ايد كه جاى او نبوده است.
18. زودا، كه خدا از ستمكار انتقام كشد:
19. خوردنى را به خوردنى و نوشيدنى را به نوشيدنى.
20. با طعامى تلخ، چون حنظل
21. و آبى تلخ و زهرآگين، چون «صبر».
22. لباسى در بر آنان كه جامه زيرين آن وحشت باشد و جامه رويينش شمشير،
23. زيرا، آنان مركب هاى خطا و ستوران باركش گناهان اند.
24. سوگند مى خورم و سوگند مى خورم، كه بنى أميه، پس از من، خلافت را رها كنند چون خلط سينه اى كه به دور افكنند.
25. و تا شب و روز از پى هم مى آيند نه هرگز مزه آن بچشند و نه طعمش را دريابند.