متن عربی

233.و من خطبة له (علیه السلام):يحمد اللّه و يثني على نبيه و يوصي بالزهد و التقوى‏

(1)الْحَمْدُ لِلَّهِ الْفَاشِي فِي الْخَلْقِ حَمْدُهُ

(2)وَ الْغَالِبِ جُنْدُهُ وَ الْمُتَعَالِي جَدُّهُ

(3)أَحْمَدُهُ عَلَى نِعَمِهِ التُّؤَامِ وَ آلَائِهِ الْعِظَامِ

(4)الَّذِي عَظُمَ حِلْمُهُ فَعَفَا وَ عَدَلَ فِي كُلِّ مَا قَضَى وَ عَلِمَ مَا [بِمَا] يَمْضِي وَ مَا مَضَى

(5)مُبْتَدِعِ الْخَلَائِقِ بِعِلْمِهِ وَ مُنْشِئِهِمْ بِحُكْمِهِ

(6)بِلَا اقْتِدَاءٍ وَ لَا تَعْلِيمٍ وَ لَا احْتِذَاءٍ لِمِثَالِ صَانِعٍ حَكِيمٍ

(7)وَ لَا إِصَابَةِ خَطَإٍ وَ لَا حَضْرَةِ مَلَإٍ

الرسول الأعظم‏

(8)وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ

(9)ابْتَعَثَهُ وَ النَّاسُ يَضْرِبُونَ فِي غَمْرَةٍ وَ يَمُوجُونَ فِي حَيْرَةٍ

(10)قَدْ قَادَتْهُمْ أَزِمَّةُ الْحَيْنِ وَ اسْتَغْلَقَتْ عَلَى أَفْئِدَتِهِمْ أَقْفَالُ الرَّيْنِ‏

الوصية بالزهد و التقوى‏

(11)عِبَادَ اللَّهِ أُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللَّهِ فَإِنَّهَا حَقُّ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ الْمُوجِبَةُ عَلَى اللَّهِ حَقَّكُمْ

(12)وَ أَنْ تَسْتَعِينُوا عَلَيْهَا بِاللَّهِ وَ تَسْتَعِينُوا بِهَا عَلَى اللَّهِ
(13)فَإِنَّ التَّقْوَى فِي الْيَوْمِ الْحِرْزُ وَ الْجُنَّةُ وَ فِي غَدٍ الطَّرِيقُ إِلَى الْجَنَّةِ

(14)مَسْلَكُهَا وَاضِحٌ وَ سَالِكُهَا رَابِحٌ وَ مُسْتَوْدَعُهَا حَافِظٌ

(15)لَمْ تَبْرَحْ عَارِضَةً نَفْسَهَا عَلَى الْأُمَمِ الْمَاضِينَ مِنْكُمْ وَ الْغَابِرِينَ لِحَاجَتِهِمْ إِلَيْهَا غَداً

(16)إِذَا أَعَادَ اللَّهُ مَا أَبْدَى وَ أَخَذَ مَا أَعْطَى وَ سَأَلَ عَمَّا أَسْدَى

(17)فَمَا أَقَلَّ مَنْ قَبِلَهَا وَ حَمَلَهَا حَقَّ حَمْلِهَا

(18)أُولَئِكَ الْأَقَلُّونَ عَدَداً وَ هُمْ أَهْلُ صِفَةِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ إِذْ يَقُولُ

(19)وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ

(20)فَأَهْطِعُوا بِأَسْمَاعِكُمْ إِلَيْهَا وَ أَلِظُّوا بِجِدِّكُمْ عَلَيْهَا

(21)وَ اعْتَاضُوهَا مِنْ كُلِّ سَلَفٍ خَلَفاً وَ مِنْ كُلِّ مُخَالِفٍ مُوَافِقاً 

(22)أَيْقِظُوا بِهَا نَوْمَكُمْ وَ اقْطَعُوا بِهَا يَوْمَكُمْ

(23)وَ أَشْعِرُوهَا قُلُوبَكُمْ وَ ارْحَضُوا بِهَا ذُنُوبَكُمْ

(24)وَ دَاوُوا بِهَا الْأَسْقَامَ وَ بَادِرُوا بِهَا الْحِمَامَ

(25)وَ اعْتَبِرُوا بِمَنْ أَضَاعَهَا وَ لَا يَعْتَبِرَنَّ بِكُمْ مَنْ أَطَاعَهَا

(26)أَلَا فَصُونُوهَا وَ تَصَوَّنُوا بِهَا

(27)وَ كُونُوا عَنِ الدُّنْيَا نُزَّاهاً وَ إِلَى الْآخِرَةِ وُلَّاهاً

(28)وَ لَا تَضَعُوا مَنْ رَفَعَتْهُ التَّقْوَى وَ لَا تَرْفَعُوا مَنْ رَفَعَتْهُ الدُّنْيَا

 (29)وَ لَا تَشِيمُوا بَارِقَهَا وَ لَا تَسْمَعُوا نَاطِقَهَا وَ لَا تُجِيبُوا نَاعِقَهَا

(30)وَ لَا تَسْتَضِيئُوا بِإِشْرَاقِهَا وَ لَا تُفْتَنُوا بِأَعْلَاقِهَا

(31)فَإِنَّ بَرْقَهَا خَالِبٌ وَ نُطْقَهَا كَاذِبٌ

(32)وَ أَمْوَالَهَا مَحْرُوبَةٌ وَ أَعْلَاقَهَا مَسْلُوبَةٌ

(33)أَلَا وَ هِيَ الْمُتَصَدِّيَةُ الْعَنُونُ وَ الْجَامِحَةُ الْحَرُونُ
(34)وَ الْمَائِنَةُ الْخَئُونُ وَ الْجَحُودُ الْكَنُودُ

(35)وَ الْعَنُودُ الصَّدُودُ وَ الْحَيُودُ الْمَيُودُ

(36)حَالُهَا انْتِقَالٌ وَ وَطْأَتُهَا زِلْزَالٌ

(37)وَ عِزُّهَا ذُلٌّ وَ جِدُّهَا هَزْلٌ وَ عُلْوُهَا سُفْلٌ

(38)دَارُ [حَرْبٍ‏] حَرَبٍ وَ سَلَبٍ وَ نَهْبٍ وَ عَطَبٍ

(39)أَهْلُهَا عَلَى سَاقٍ وَ سِيَاقٍ وَ لَحَاقٍ وَ فِرَاقٍ

(40)قَدْ تَحَيَّرَتْ مَذَاهِبُهَا وَ أَعْجَزَتْ مَهَارِبُهَا وَ خَابَتْ مَطَالِبُهَا

 (41)فَأَسْلَمَتْهُمُ الْمَعَاقِلُ وَ لَفَظَتْهُمُ الْمَنَازِلُ وَ أَعْيَتْهُمُ الْمَحَاوِلُ
(42)فَمِنْ نَاجٍ مَعْقُورٍ وَ لَحْمٍ مَجْزُورٍ

(43)وَ شِلْوٍ مَذْبُوحٍ وَ دَمٍ مَسْفُوحٍ

(44)وَ عَاضٍّ عَلَى يَدَيْهِ وَ صَافِقٍ بِكَفَّيْهِ وَ مُرْتَفِقٍ بِخَدَّيْهِ
(45)وَ زَارٍ عَلَى رَأْيِهِ وَ رَاجِعٍ عَنْ عَزْمِهِ

(46)وَ قَدْ أَدْبَرَتِ الْحِيلَةُ وَ أَقْبَلَتِ الْغِيلَةُ

(47)وَ لَاتَ حِينَ مَنَاصٍ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ قَدْ فَاتَ مَا فَاتَ
(48)وَ ذَهَبَ مَا ذَهَبَ وَ مَضَتِ الدُّنْيَا لِحَالِ بَالِهَا

(49)فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ‏.

متن فارسی

233. از خطبه­ های آن حضرت است درباره اوصاف خداوند متعال و سفارش به تقوی و ترس از خدا(191).

(1)سپاس و ثنا خدایی را که ستایش او در میان مخلوقات منتشر است.

(2)خدایی که سپاهیان او پیروزند، و بزرگواری او برتر و بالاتر است.

(3)او را حمد میکنم در مقابل نعمتهای پی در پی او، و احسانهای بزرگ او.

(4)خدایی که بردباری او بزرگ است از گناهان عفو میکند، و در هر آنچه حکم کرده عدالت را اجرا کرده، و به هر آنچه می­گذرد و گذشته است دانا است.

(5)ایجاد کننده مخلوقات است از روی علم و آگاهی خود، و بوجود آورنده آنها است با فرمان خود.

(6)بودن اقتدا و یاد گرفتن از کسی ، و نه مطابق نمونه آفریننهد حکیم.

(7)و بدون برخورد نمودن با خطا و اشتباه و بدون حاضر بودن جماعت و بزرگانی.

(8)شهادت میدهم به اینکه محمد بنده و فرستاده او است.

(9)خدا او را برانگیخت موقعی که مردم در سختی ضلالت حرکت میکردند، و در حیرت و سرگردانی موج میزدند.

(10)افسارهای هلاکت و تباهی آنها را می­کشید، و قفلهای گناه و آلودگی بر قلبهای آنها بسته شده بود.

(11)شما را سفارش میکنم ای بندگان خدا به تقوای الهی.

(12)چون تقوی حق  خدای متعال است در عهده و ذمه شما، و باعث لازم شدن شما میشود بر خدا.

(13)و سفارش میکنم که برای بدست آوردن تقوی از خدا یاری بجویید، و بوسیله تقوی برای تقرب بخدا یاری بجویید.

(14)چون تقوی امروز محافظ و سپر است، و فردا راه بهشت است.

(15)راه آن روشن، رونده راه او سود برنده، و جایگاه امانت او نگهدارنده است.

(16)تقوی همیشه خود را بر امتهای گذشته و باقیمانده عرضه نموده و نشان داده چون آنها فردا به آن نیازدارند.

(17)زمانیکه خدا اعاده میکند آنچه را که پدید آورده بود(مرده­ها را زنده کند) و پس میگیرد آنچه را عطا نموده بود، و سؤال میکند از آنچه عطاکرده بود.

(18)پس چقدر کم هستند آنهایی را که آنرا قبول کرده و به آن بطور سزا و لایق آن عمل کرد­ه­اند.

(19)و آنان عددشان کم است، و شایته و اهل تعریف و توصیف خدای سبحان هستند که میفرماید: « وقلیل من عبادی الشکور»:و بندگان بسیار شکرگذار من اندکند- سوره سبأ آیه 13.

(20)پس سرعت کنید با گوشهای خود به سوی آن (ّبه ندای تقوی گوش دهید) و با جدیت خود به سوی آن تلاش کنید.

(21)و آنرا از هر گذشته عوض و جانشین، و از هر مخالف موافق بگیرید.

(22)با تقوی تبدیل به بیداری کنید خواب خود را، و با آن روزهای خود را به پایان رسانید.

(23)و آنرا شعار(لباس زیرین، یا علامت) قلبهای خود قرار دهید، و با آن گناهان خود را بشویید.

(24)و با آن دردها را درمان کنید، و با آن بر مرگ پیشی گیرید(پیش ازآمدن مرگ توشه بگیرید).

(25)و عبرت و موعظه بگیرید از کسی که تقوی را ضایع کرده و از دست داده، و نشود که از شما عبرت بگیرد کسی که از تقوی پیروی کرده است.

(26)هشیار باشید که تقوی را حفظ کنید و خود را با آن محافظت کنید.

(27)و از دنیا دوری جوینده و به آخرت مشتاق و علاقمند باشید.

(28)و پست مدارید کسی را که تقوی او را بلند نموده، و بلند نکنید کسی را که دنیا بلند نموده است.

(29)و به برق ابرهای دنیا نگاه نکنید و به گوینده آن گوش ندهید، وبه دعوت کننده و خواننده آن جواب ندهید.

(30)و از تابشهای دنیا روشنایی نجویید، و با چیزهای نفیس و قمیتی آن فریفته نشوید.

(31)زیرا که رعد وبرق آن بی­باران است، و گفتار آن دروغ است.

(32)و ثروتهای ان غارت شدنی و چیزهای نفیس آن ربوده شدنی است.

(33)آگاه باشیدد که دنیا زنی است که خود را نشان میدهد و متعرض مردان میشود، وسرکش و چموش است.

(34)و دروغگوی خیانتکار است، و انکار کننده و لجوج است.

(35)و با عناد و اعراض کننده است، و کج خلق و کجرفتار و مضطرب الحال است.

(36)روش آن انتقال و جورواجور شدن است، و جای پا و قدم برداشتن ان متزلزل ومضطرب است.

(37) وعزت آن ذلت است، و جدّی های آن شوخی و بازیچه است، وبلندی آن پستی است.

(38)سرای ربودن اموال و تاراج و غارت و هلاکت است.

(39)اهل آن آماده و در حال حرکت و رانده شدن و ملحق شدن(به مردگان) و جدا شدن (از عزیزان) هستند.

(40)راههای آن حیرت آور است، گرزگاههای آن منجر به ناتوانی است، مطالب و مقاصد آن نومید کننده است.

(41)پس قصرها و پناهگاهها آنها را تسلیم نموده، و منزلها  آنها را بیرون انداخته، و تغییران و تبدیلات آنها را خسته و عاجز کرده­است.

(42)پس بعضی نجات یافته ولی مجروج ودریده شده، و بعضی مانند گوشت قطعه قطعه شده است.

(43)و بعضی مانند بدن سربریده، و بعضی مانند خون ریخته شده­است.

(44)و بعضی(از تعجب و ندامت) دست به دندان گرفته، و بعضی (از حسرت) دست بدست میزند، و بعضی از ناچاری روی بر بازو و دست نهاده است.

(45)و بعضی بر رأی و نظریه خود عیب گرفته و سرزنش میکند، و بعضی از قصد و تصمیم خود برگشته است.

(46)و چاره و علاج پشت نموده و از دست رفته، و بلا و گرفتاری روی و هجوم نموده است.

(47)جای فرار و خلاص نیست، چه بسیار دو استف مسلماً از دست رفت آنچه از دست رفته است.

(48)و از بین رفت آنچه رفت، و دنیا از پی­کار و شأن خود رفت.

(49)پس آسمان و زمین به آنها گریه نکردند، و آنها از مهلت داده شدگان نبودند(سور الدخان-29).