متن عربی

(48) (و من خطبة له ( عليه السلام  ) عند المسير إلى الشام

1. الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ
2. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا لَاحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ
3. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ غَيْرَ مَفْقُودِ الْإِنْعَامِ
4. وَ لَا مُكَافَإِ الْإِفْضَالِ
5. أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَعَثْتُ مُقَدِّمَتِي
6. وَ أَمَرْتُهُمْ بِلُزُومِ هَذَا الْمِلْطَاطِ
7. حَتَّى يَأْتِيَهُمْ أَمْرِي
8. وَ قَدْ رَأَيْتُ أَنْ أَقْطَعَ هَذِهِ النُّطْفَةَ إِلَى شِرْذِمَةٍ مِنْكُمْ مُوطِنِينَ أَكْنَافَ دَجْلَةَ
9. فَأُنْهِضَهُمْ مَعَكُمْ إِلَى عَدُوِّكُمْ
10. وَ أَجْعَلَهُمْ مِنْ أَمْدَادِ الْقُوَّةِ لَكُمْ
11. أقول يعني ( عليه السلام  ) بالملطاط هاهنا السمت الذي أمرهم بلزومه
12. و هو شاطئ الفرات و يقال ذلك أيضا لشاطئ البحر
13. و أصله ما استوى من الأرض
14. و يعني بالنطفة ماء الفرات
15. و هو من غريب العبارات و عجيبها

متن فارسی

خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام) هنگامى كه عزم سفر شام داشت.

1. حمد خدا را، هر بار كه شب فرا رسد و سخت تاريك گردد
2. و حمد خدا را، هر بار كه ستاره اى بدرخشد و ناپديد شود
3. و حمد خدايى را كه انعامش پايان نپذيرد
4. و كس سپاس فضل و كرمش نتواند.
5. اما بعد. من طلايه سپاه خود را فرستاده ام
6. و گفته ام كه از ساحل فرات دور نشوند،
7. تا فرمان من برسد.
8. چنان ديدم، كه از اين آب بگذرم و به نزد مردمى كه در ساحل دجله وطن گزيده اند بروم
9. و به جنگ برانگيزانمشان تا با شما به سوى دشمنانتان در حركت آيند
10. و آنان را از يارى كنندگان نيروى شما گردانم.
11. من مى گويم: «ملطاط» جايى از كناره فرات است كه لشكر خود را به پاسدارى آن برگماشته بود.
12. ساحل دريا را هم «ملطاط» گويند
13. و در اصل، به معنى زمين هموار است.
14. و مراد از «نطفه»، آب فرات است
15. كه تعبيرى عجيب و غريب است.