متن عربی

85.وَ حَكَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ ( عليهماالسلام  )أَنَّهُ :

1. قَالَ  كَانَ فِي الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ
2. وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ
3. أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله عليه وآله  )
4. وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِي فَالِاسْتِغْفَارُ
5. قَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ

و هذا من محاسن الاستخراج و لطائف الاستنباط

متن فارسی

ابو جعفر، امام محمد باقر (علیه السلام) از آن حضرت حكايت كند كه فرمود:

1. بر روى زمين مردم را از عذاب خدا، دو چيز مايه امان بود:
2. يكى از آن دو برداشته شد و ديگرى برجاست آنرا بگيريد و بدان تمسك جوييد.
3. آن امان كه برداشته شد رسول الله (صلى الله عليه و آله) بود.
4. و آن امان كه برجاى ماند، استغفار است.
5. خداى تعالى فرمايد: «تا آن گاه كه تو در ميانشان هستى، خدا عذابشان نكند و تا آن گاه كه از خدا آمرزش مى طلبند خدا عذابشان نخواهد كرد»

سيد رضى گويد: امام (علیه السلام) اين معنى را چه نيكو بيرون كشيده اند و استنباط كرده اند.