متن عربی
466 - وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:
- اِنَّ لِبَنى اُمَيَّةَ مُرْوَداً يَجْرُونَ فيهِ،
- وَلَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فيما بَيْنَهُمْ ثُمَّ كادَتْهُمُ الضِّباعُ لَغَلَبَتْهُمْ.
وَالْمُرْوَدُ ههُنا مُفْعَلٌ مِنَ الاِْرْوادِ وَ هُوَ الاِْمْهالُ وَالاِْنْظارُ. وَ هذا مِنْ اَفْصَح ِ الْكَلامِ وَ اَغْرَبِهِ، فَكَاَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلامُ شَبَّهَ الْمُهْلَةَ الَّتى هُمْ فيها بِالْمِضْمارِ الَّذى يَجْرُونَ فيهِ اِلَى الْغايَةِ، فَاِذا بَلَغُوا مُنْقَطَعَهَا انْتَقَضَ نِظامُهُمْ بَعْدَها
متن فارسی
و آن حضرت فرمود:
- بنی امیه را عرصه مهلتی است که در آن می رانند،
- جون بینشان اختلاف پیدا شود اگر کفتارها فریبشان دهند بر آنان پیروزی یابند.
«مِرود» در اینجا مُفعَل است از « اِرواد» و آن مهلت دادن است. این از فصیح ترین و شگفت ترین کلام است، گویی امام علیه السّلام مهلتی را که بنی امیه در آن بودند تشبیه به میدانی کرده که تا پایان آن می تازند، و چون به نهایتش رسند نظام حکومتشان از بین می رود.
قبلی بعدی