متن عربی

466 - وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

1. اِنَّ لِبَنى اُمَيَّةَ مُرْوَداً يَجْرُونَ فيهِ،
2. وَلَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فيما بَيْنَهُمْ ثُمَّ كادَتْهُمُ الضِّباعُ لَغَلَبَتْهُمْ.

 وَالْمُرْوَدُ ههُنا مُفْعَلٌ مِنَ الاِْرْوادِ وَ هُوَ الاِْمْهالُ وَالاِْنْظارُ. وَ هذا مِنْ اَفْصَح  ِ الْكَلامِ وَ اَغْرَبِهِ، فَكَاَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلامُ شَبَّهَ الْمُهْلَةَ الَّتى هُمْ فيها بِالْمِضْمارِ الَّذى يَجْرُونَ فيهِ اِلَى الْغايَةِ، فَاِذا بَلَغُوا مُنْقَطَعَهَا انْتَقَضَ نِظامُهُمْ بَعْدَها

متن فارسی

و آن حضرت فرمود:

1. بنی‌ امیه را عرصه مهلتی‌ است که در آن می‌ رانند،
2. جون بینشان اختلاف پیدا شود اگر کفتارها فریبشان دهند بر آنان پیروزی‌ یابند.

«مِرود» در اینجا مُفعَل است از « اِرواد» و آن مهلت دادن است. این از فصیح ترین و شگفت ترین کلام است، گویی‌ امام علیه السّلام مهلتی‌ را که بنی‌ امیه در آن بودند تشبیه به میدانی‌ کرده که تا پایان آن می‌ تازند، و چون به نهایتش رسند نظام حکومتشان از بین می‌ رود.