متن عربی
31 - وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السَّلامُ عَنِ الاِْيمانِ فَقال:
- الاْيمانُ عَلى اَرْبَع ِ دَعائِمَ:
- عَلَى الصَّبْرِ وَالْيَقينِ وَ الْعَدْلِ وَالْجِهادِ.
- وَالصَّبْرُ مِنْها عَلى اَرْبَع ِ شُعَب: عَلَى الشَّوْقِ وَ الشَّفَقِ
- وَ الزُّهْدِ وَالتَّرَقُّبِ. فَمَنِ اشْتاقَ اِلَى الْجَنَّةِ سَلا عَنِ الشَّهَواتِ.
- وَ مَنْ اَشْفَقَ مِنَ النّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّماتِ. وَ مَنْ زَهِدَ فِى الدُّنْيَا اسْتَهانَ بِالْمُصيباتِ.
- وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سارَعَ اِلَى الْخَيْراتِ.
- وَ الْيَقينُ مِنْها عَلى اَرْبَع ِ شُعَب: عَلى تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ، وَ تَاَوُّلِ الْحِكْمَةِ، وَ مَوْعِظَةِ الْعِبْرَةِ، وَ سُنَّةِ الاَْوَّلينَ.
- فَمَنْ تَبَصَّرَ فِى الْفِطْنَةِ تَبَيَّنَتْ لَهُ الْحِكْمَةُ. وَ مَنْ تَبَيَّنَتْ لَهُ الْحِكْمَةُ عَرَفَ الْعِبْرَةَ.
- وَمَنْ عَرَفَ الْعِبْرَةَ فَكاَنَّما كانَ فِى الاَْوَّلينَ.
- وَ الْعَدْلُ مِنْها عَلى اَرْبَع ِ شُعَب: عَلى غائِصِ الْفَهْمِ، وَ غَوْرِ الْعِلْمِ، وَ زُهْرَةِ الْحُكْمِ، وَ رَساخَةِ الْحِلْمِ.
- فَمَنْ فَهِمَ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ.
- وَ مَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ صَدَرَ عَنْ شَرائِع ِ الْحُكْمِ.
- وَ مَنْ حَلُمَ لَمْ يُفَرِّطْ فى اَمْرِهِ وَ عاشَ فِى النّاسِ حَميداً.
- وَ الْجِهادُ مِنْها عَلى اَرْبَع ِ شُعَب: عَلَى الاَْمْرِ بِالْمَعْرُوفِ، وَالنَّهْىِ عَنِ الْمُنْكَرِ، وَ الصِّدْقِ فِى الْمَواطِنِ، وَ شَنَآنِ الْفاسِقينَ.
- فَمَنْ اَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ شَدَّ ظُهُورَ الْمُؤْمِنينَ.
- وَ مَنْ نَهى عَنِ الْمُنْكَرِ اَرْغَمَ اُنُوفَ الْمُنافِقينَ. وَ مَنْ صَدَقَ فِى الْمَواطِنِ قَضى ما عَلَيْهِ.
- وَ مَنْ شَنِئَ الْفاسِقينَ وَ غَضِبَ لِلّهِ غَضِـبَ اللّهُ لَـهُ وَ اَرْضـاهُ يَـوْمَ الْقِيامَـةِ.
- وَالْكُفْرُ عَلى اَرْبَع ِ دَعائِمَ: عَلَى التَّعَمُّقِ وَ التَّنازُع ِ وَ الزَّيْغ ِ وَالشِّقاقِ.
- فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ يُنِبْ اِلَى الْحَقِّ. وَ مَنْ كَثُرَ نِزاعُهُ بِالْجَهْلِ دامَ عَماهُ عَنِ الْحَقِّ.
- وَ مَنْ زاغَ ساءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ، وَحَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّيِّئَةُ، وَ سَكِرَ سُكْرَ الضَّلالَةِ.
- وَ مَنْ شاقَّ وَعُرَتْ عَلَيْهِ طُرُقُهُ، وَاَعْضَلَ عَلَيْهِ اَمْرُهُ، وَ ضاقَ عَلَيْهِ مَخْرَجُهُ.
- وَالشَّكُّ عَلى اَرْبَع ِ شُعَب: عَلَى التَّمارى وَ الْهَوْلِ وَالتَّرَدُّدِ وَالاِْسْتِسْلامِ.
- فَمَنْ جَعَلَ الْمِراءَ دَيْدَناً لَمْ يُصْبِحْ لَيْلُهُ.
- وَ مَنْ هالَهُ ما بَيْنَ يَدَيْهِ نَكَصَ عَلى عَقِبَيْهِ.
- وَ مَنْ تَرَدَّدَ فِى الرَّيْبِ وَطِئَتْهُ سَنابِكُ الشَّياطينِ.
- وَ مَنِ اسْتَسْلَمَ لِهَلَكَةِ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ هَلَكَ فيهِما.
وَ بَعْدَ هذا كَلامٌ تَرَكْنا ذِكْرَهُ خَوْفَ الاِْطالَةِ وَالْخُرُوج ِ عَنِ الْغَرَضِ الْمَقْصُودِ فى هذَا الْكِتابِ.
متن فارسی
از حضرتش در رابطه با ایمان سؤال شد، پاسخ داد: ایمان استوار بر چهار پایه است:
- شـکیبایی ، بـاور ، عـدالـت ، جهـاد .
- شکیبایی را چهار شعبه است: اشتیاق، ترس،
- زهد، انتظار. آن که مشتاق بهشت است دل از شهوات گرداند.
- آن که در ترس از آتش است از محرمات دوری کرد. آن که بی رغبت به دنیاست مصائب را آسان شمرد.
- و آن که در انتظار مرگ است بـه سـوی خیـرات شـتافت.
- باور را چهار شعبه است: بینایی زیرکانه، دریافت حکیمانه، پندگیری از دیگران، و اقتدا به روش پاکان.
- آن که در زیرکی بینایی یافت حکمت برایش روشن شد. و هرکه را حکمت روشن شد
- پندگیری را دانست. و هر که پندگیری را دانست چنان مانَد که در میان گذشتگان بوده.
- عدالت را چهار شعبه است: فهم درست، غواصی دانـش ، داوری روشـن ، اسـتواری در بـردبـاری .
- آن که درست فهمید اعماق دانش را دریافت.
- کسی که اعماق دانش را دریافت از آبشخور احکام شریعت سیراب بازگشت.
- و هر که بردباری ورزید در کارش کوتاهی نکرد، و درمیان مردم به ستودگی و نیکی زندگی نمود.
- جهاد را چهار شعبه است: امر به معروف،نهی از منکر، صداقت در مواضع حق، دشمنی با بدکاران.
- آن که به امر به معروف برخاست مردم مؤمن را توانا نمود.
- و هر که نهی از منکر کرد بینی منافقان را به خاک ذلت رساند. و آن که صدق
- در مواضع حق را رعایت نمود به وظیفه اش عمل کرد. و هرکس با بدکاران دشمنی کرد و
- برای خدا خشم گرفت خداوند به خاطر او خشم گیرد و او را در قیامت خشنود سازد.
- کفر استوار بر چهار پایه است: کنجکاوی ناصواب، زد و خورد با مردم، انحراف از حق، و دشمنی.
- آن که کنجکاوی ناصواب کرد به حق بازنگشت. و آن که از پی جهالت به زد و خورد با مردم برخاست پیوسته از دیدن حق کور شد.
- و آن که از حق منحرف گشت خوبی را بدی و بدی را خوبی دیده و دچار مستی گمراهی شد.
- و آن که دشمنی نمود راههایش دشوار، و کارش سخت، و راه نجاتش تـنـگ گشــت .
- شک بر چهار پایه است: جدال، ترس، دودلی، و خودباختن.
- آن که جدال را شیوه خود کرد شبِ گمراهیش صبح هدایت نشد.
- و هر که را ترسـاند آنچـه پیش رو داشـت عقبگـرد نمـود.
- و هر کس ملازم دودلی گشت. گامهای شیطان پایمالش کرد.
- و آن که به هلاکت دنیا و آخرت تن داد در هـر دو جهـان نپابـود شـد.
پس از این سخن گفتاری بود که آن را از ترس طولانی شدن و بیرون رفتن از روشی که قصد ما در این کتاب است واگذاشتیم.
قبلی بعدی