اى مردم، بايد خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه كيفر ، ترسان بنگرد ، زيرا كسى كه رفاه و گشايش را زمينة گرفتار شدن خويش نداند ، پس خود را از حوادث ترسناك ايمن مى پندارد و آن كس كه تنگدستى را آزمايش الهى نداند پاداشى را كه اميدى به آن بود از دست خواهد
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  پرهیز از دنیای فانی ( حکمت شماره 375 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به خطبه مورد نظر، شماره خطبه را وارد کنید
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

 375- وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

  1. يااَيُّهَا النّاسُ، مَتاعُ الدُّنْيا حُطامٌ مُوبِئٌ، فَتَجَنَّبُوا مَرْعاهُ،
  2. قُلْعَتُها اَحْظى مِنْ طُماْنينَتِها،
  3. وَ بُلْغَتُها اَزْكى مِنْ ثَرْوَتِها،
  4. حُكِمَ عَلى مُكْثِر مِنْها بِالْفاقَةِ،
  5. وَ اُعينَ مَنْ غَنِىَ عَنْها بِالرّاحَةِ.
  6. وَ مَنْ راقَهُ زِبْرِجُها اَعْقَبَتْ ناظِرَيْهِ كَمَهاً.
  7. وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ الشَّغَفَ بِها مَلاََتْ ضَميرَهُ اَشْجاناً،
  8. لَهُنَّ رَقْصٌ عَلى سُوَيْداءِ قَلْبِهِ،
  9. هَمٌّ يَشْغَلُهُ
  10. وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ،
  11. كَذلِكَ حَتّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقى بِالْفَضاءِ،
  12. مُنْقَطِعاً اَبْهَراهُ،
  13. هَيِّناً عَلَى اللّهِ فَناؤُهُ،
  14. وَ عَلَى الاِْخْوانِ اِلْقاؤُهُ.
  15. وَ اِنَّما يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ اِلَى الدُّنْيا بِعَيْنِ الاِْعْتِبارِ،
  16. وَ يَقْتاتُ مِنْها بِبَطْنِ الاِْضْطِرارِ،
  17. وَ يَسْمَعُ فيها بِاُذُنِ الْمَقْتِ وَالاِْبْغاضِ.
  18. اِنْ قيلَ اَثْرى قيلَ اَكْدى،
  19. وَ اِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَناءِ.
  20. هذا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ يَوْمٌ فيهِ يُبْلِسُونَ!

متن فارسی

و آن حضرت فرمود:

  1. ای‌ مردم، کالای‌ دنیا گیاهی‌ است خشک و  وباخیز، از چراگاه آن بپرهیزید،
  2. چه اینکه دل کندن از آن لذت بخش تر از اعتماد به آن است،
  3. و به اندازه برداشت کردن ازدنیا پاکیزه تر از اندوختن آن است،
  4.  برآن که به افزون کردنثروت اقدام کند حکم به تهیدستی‌ شده،
  5. وآن که درآن کوس بی‌ نیازی‌ زده به آسایشش کمک گشته.
  6. آن را که زیور دنیا به شگفتی‌ اندازد کوردلی‌ از پی‌ درآید،
  7. و آن که عشقش را به دل گیرد خاطرش را از اندوهها پر کند که برای‌ آن اندوهها در سویدای‌ قلبش خلجان است،
  8. اندوهی‌ مشغولش دارد،
  9. و غمی‌ محزونش کند،
  10. چنین است تا نَفَس گلوگیرش شود.
  11. و او را به بیابان اندازند،
  12. در حالی‌ که رگهای‌ حیاتش قطع شده،
  13. نابود کردنش بر خدا،
  14. و انداختنش به گورستان برای‌ دوستان آسان است.
  15. مؤمن با دیده عبرت به دنیا می‌ نگرد،
  16. و از آن از باب اضطرار به اندازه شکم برمی‌ دارد،
  17. و وصف دنیا را به گوش خشم و دشمنی‌ می‌ شنود.
  18. اگر بگویند ثروتمند شد بعد از اندکی‌ می‌ گویند به تهیدستی‌ نشست،
  19. و اگر به بودنش شاد شوند به مرگش اندوهگین گردند.
  20. این است وضع دنیا، وهنوز اهل دنیا را روزی‌ که در آن نومید شوند نیامده!
قبلی بعدی